" ข้ายังตายไม่ได้ " หลี่ฉีเย่หัวเราะและเอ่ยต่อ " แม้แต่สวรรค์ที่ชั่วร้ายก็ไม่สามารถฆ่าข้าได้ ! "
หลานอวิ๋นจูพยุ่งเขาให้นางลงก่อนจะเอ่ย " ท่านนั้นอ่อนแอมากและต้องการพักผ่อน ไม่เช่นนั้นมันจะมีผลเสียตามมา "
หลี่ฉีเย่เก็บโคมไฟกลับไปและนั่งสมาธิ เขาจากนั้นก็กลืนน้ำทิพย์หมื่นดาราอีกหยดเพื่อฟื้นฟู ผลของน้ำทิพย์เริ่มแสดงออก ร่างกายของหลี่ฉีเย่ส่องแสงประกาย
แสงสว่างนี้ส่องประกายมากขึ้นและมากขึ้นเรื่อยๆ จนถึงระดับที่หลี่ฉีเย่และแสงสว่างนี้เป็นหนึ่งเดียวกัน
หลานอวิ๋นจูเฝ้ามองเขาจากด้านข้างโดยไม่ได้ส่งเสียงรบกวนใดๆ
ครู่มา แสงที่ส่องออกมาจากร่างกายของเขาได้หายไป เขาเปิดดวงตาสองข้างที่ส่องสว่างเหมือนดวงดารา ในเวลาจิตวิญญาณของเขาได้กลับเข้าสู่สภาวะปกติ
เมื่อเห็นเขาลุกขึ้น หลานอวิ๋นจูรีบวิ่งมาช่วยและเอ่ยถามด้วยความห่วงใย " ตอนนี้ท่านรู้สึกอย่างไรบ้าง ? "
หลี่ฉีเย่สูดลมหายใจเข้าก่อนจะมองไปที่นางและเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " ดีขึ้นมาก แม้แต่สวรรค์เวลานี้ก็ไม่สามารถเอาชีวิตข้าไปได้ ! "
หลานอวิ๋นจูกลายเป็นไร้คำพูด ก่อนหน้านี้ร่างกายของเขามีรอยแตกจำนวนมาก มันดูเหมือนกับว่าหากสัมผัสเพียงเล็กน้อยร่างกายของเขาจะพังทลาย แต่ตอนนี้เขานั้นเต็มด้วยชีวิตชีวาจนทำให้เขาดูเหมือนแมลงสาปที่ไม่ตายง่ายๆ
" เจ้าคบบ้า ! " แม้แต่โสมฟินิกซ์ก็ยังกลายเป็นไร้คำพูดหลังจากใช้สัมผัสศักดิ์สิทธิ์ตรวจดูหลี่ฉีเย่ มันรู้สึกได้ว่าการกระทำของหลี่ฉีเย่นั้นบ้าคลั่งและข่มเหงผู้คนเกินไป
ในเวลานี้ หลี่ฉีเย่อดไม่ได้ที่จะหยิบโคมไฟที่ได้จากศาลาไม้ออกมาดูอย่างระวังและพึมพำ " เป็นการเดินทางที่คุ้มค่ายิ่ง ฮ่าฮ่า แม้แต่ของในสุสานลับก็ยังไม่สามารถเทียบกับสิ่งนี้ได้ "
สำหรับคนนอก เพียงความลับของสุสานลับ การมีตัวตนอยู่ของสมุนไพรอมตะที่แท้จริงอย่างโสมฟินิกซ์ห้าอมตะ - นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ทั้งโลกบ้าคลั่ง
ทว่าหลี่ฉีเย่ไม่ได้คิดเช่นนั้น เขานั้นมีความเข้าใจและความรู้เกี่ยวกับสวนลับของเขตทั้งห้าแตกต่างจากคนอื่น เขารู้สิ่งที่อยู่ภายในสวนลับของเขตเหล่านั้นคืออะไร พวกมันไม่ได้เป็นแม้แต่สมบัติธรรมดาในความคิดของเขา
หลานอวิ่นจูไม่สามารถมองเห็นความพิเศษใดๆจากโคมไฟนี้ได้จึงเอ่ยถาม " สิ่งนี้คืออะไร ? มันคุ้มค่าที่ท่านต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อมันหรือไม่ ? "
โคมไฟนี้ดูเหมือนจะสามัญอย่างยิ่ง...มันคุ้มค่ากับการที่หลี่ฉีเย่ต้องเสี่ยงชีวิจและใช้สมบัติล้ำค่าจำนวนมากจริงๆ ?
" แน่นอน มันยิ่งกว่าคุ้มเสียอีก ! " หลี่ฉีเย่ตอบอย่างมีความสุข " ฮ่าฮ่า สิ่งนี้นั้นอยู่เหนือกว่าจินตนาการของเจ้ามากนัก "
โสมฟินิกซ์ได้กลับมาที่รังและมองไปยังโคมไฟที่อยู่ในมือของหลี่ฉีเย่ก่อนจะอุทาน " สิ่งของที่ดี สิ่งของที่ดี ! " ถ้าหากมันมีปาก ตอนนี้น้ำลายคงจะไหลออกมาแล้ว
หลานอวิ๋นจูต้องมองไปยังโสมอีกครั้ง ตัวมันเป็นสมุนไพรอมตะที่แท้จริง แต่ว่ามันก็ยังถอนหายใจและกล่าวสรรเสริญโคมไฟนี้ไม่หยุดหย่อน จากคำยกย่องของมัน แสดงให้เห็นว่าโคมไฟนี้จะต้องยอดเยี่ยมอย่างแน่อน
หลี่ฉีเย่มองไปยังโสมฟินิกซ์ก่อนจะค่อยๆยกโคมไฟขึ้นและถามด้วยรอยยิ้ม " ดูเหมือนว่าเจ้าจะต้องการโคมไฟนี่ ? "
โสมนั้นมองดูอีกครั้ง แน่นอว่ามันต้องการโคมไฟนี้ แต่เสียดายต่อให้มันทรงพลังแค่ไหนก็ไม่สามารถเข้าไปในศาลาไม้ มันไม่เหมือนกับหลี่ฉีเย่
หลี่ฉีเย่นำโคมไฟไปกวัดแกว่งอยู่หน้ามันและเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้ม " หากเจ้ามาติดตามข้า เช่นนั้นเจ้าจะได้รับความสุขจากความรุ่งโรจน์ของโคมไฟนี้แน่นอน "
โสมนั้นเกรี้ยวกราดหลังจากได้ยินสิ่งนี้ มันเดินกลับไปยังรังไม้ ล้มตัวลงและแกล้งทำเป็นนอน
หลี่ฉีเย่ยักไหล่เพียงครั้งเดียวหลังจากถูกปฏิเสธ " น่าเสียดาย " เขาจากนั้นก็เอ่ยเพิ่ม " บางทีพวกเราจะได้พบกันอีกครั้ง "
โสมนั้นกล่าวด้วยความคิดอันศักดิ์สิทธิ์ของมันอย่างเย็นชา " บางพวกเราไม่ควรจะพบกันอีกครั้ง ! "
โสมฟินิกซ์นั้นเต็มไปด้วยความหงุดหงิดนับตั้งแต่หลี่ฉีเย่ได้ปล้นรากที่เก่าแก่ของมันไป แม้ว่ามันจะไม่ใช่รากที่ดีที่สุด แต่มันก็ยังมีความสำคัญ การสูญเสียครั้งใหญ่นี้ทำให้โสมมีความตั้งใจจะฆ่าหลี่ฉีเย่หากไม่ติดที่ว่าเขามีสมบัติ
โสมนั้นรู้ว่ามันจะเป็นการดีมากหากมันไม่พบเจอหลี่ฉีเย่อีก เพราะการเห็นเขาไปกระตุ้นเตือนการที่มันเสียรากโสมเก่าแก่ไป
หลี่ฉีเย่ยักไหล่อีกครั้งก่อนจะออกไปจากรังไปพร้อมกับหลานอวิ๋นจู พวกเขานั้นออกจากส่วนลับและกลับไปยังส่วนของนักปรุงยาอมตะ
ในเวลานี้ ต้นไม้ทหาร , ต้นจิตวิญญาณมังกรไหม , ต้นวิญญาณกลับสวรรค์. และสมุนไพรอื่นๆที่อยู่ในระดับอมตะได้กลับมายังพื้นที่ของพวกมัน
" นี้เจ้ายังไม่ออกไปอีกรึ ? " ต้นไม้ทหารเอ่ยถามหลังจากพบหลี่ฉีเย่อีกครั้ง พวกเขานั้นไม่ตอนรับหลี่ฉีเย่ จนถึงตอนนี้มีเพียงกลุ่มของสมุนไพรอมตะที่เป็นเจ้าของสวน ดังนั้นมันจึงเป็นที่เข้าใจได้ว่าทำไมพวกเขาไม่พอใจที่หลี่ฉีเย่เข้ามา
หลานอวิ๋นจูจ้องไปยังสมุนไพรอมตะเหล่านี้ทั้งหมดและปราถนาว่านางจะสามารถครอบครองพวกมันได้ พวกมันเป็นสมุนไพรอมตะของจริง หนึ่งในพวกมันเพียงต้นเดียวยามออกไปด้านนอกก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้โลกบ้าคลั่ง
แต่แน่นอนว่าการนำพวกมันออกไปนั้นเป็นไปไม่ได้ ไม่ต้องการถึงว่ากลัวจะได้รับการลงโทษจากสวน วิธีเดียวที่จะทำได้คือให้พวกมันยินดีติดตามกลับไป
" ข้ามาบอกลาแก่พวกเจ้า และข้าหวังว่าพวกเราจะได้พบกันอีกครั้งในอนาคต " หลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
" วันนั้นจะไม่มาถึง จะไม่มีใครเข้ามาที่นี่ได้หลังจากล้านปีผ่านไป "
" มีบางอย่างแปลกๆ " บรรพบุรุษโสมที่หยั่งรากลึกลงไปในพื้นที่ส่วนเอ่ย " เจ้าสารเลวนี้มีบางอย่างแปลก มันมีกลิ่นของโสมบนตัวมัน กลิ่นที่พิเศษอย่างยิ่ง..."
" กลิ่นที่พิเศษ ? พิเศษอย่างไร ? " ต้นวิญญาณกลับสวรรค์ เอ่ยถาม
" เดี๋ยวก่อน ! " บรรพบุรุษโสมสูดลมหายใจอีกครั้งก่อนจะเอ่ย " เจ้าสารเลวนี้ได้รับสมบัติที่ยิ่งใหญ่...! โอ้วร่างกายของเขา...นี้เป็นกลิ่นของสมุนไพรอมตะที่แท้จริง กลิ่นของโสมฟินิกซ์ห้าอมตะในสุสานลับ ! "
" อะไรนะ ? นี้เจ้าพูดจริง ? มันเป็นกลิ่นของโสมฟินิกซ์ห้าอมตะจริงๆ ? " ต้นจิตวิญญาณมังกรไหมกล่าวอย่างตกตะลึง แม้แต่หญ้าที่อยู่ในรูปแบบของมังกรที่แท้จริงก็ยังอดไม่ได้ที่จะมองหลี่ฉีเย่อย่างจริงจัง
" เจ้าเคยเห็นโสมฟินิกซ์ห้าอมตะมาก่อน ? มันได้ให้บางอย่างที่ดีแก่เจ้าหรือไม่ ? " ต้นไม้ทหารเอ่ยถาม
" ไม่มีอะไรมาก ข้าเพียงแค่ไปยังสถานที่แห่งนั้นและถอนรากที่เก่าแก่ของโสมนั้นมาหลายราก เพียงแค่การเก็บเกี่ยวเล็กน้อย " หลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม เหมือนกับมันเป็นเรื่องเล็กน้อยและไม่มีอะไรสำคัญ
" สารเลว ! โสมฟินิกซ์นั้นมันจะมอบรากขอองมันให้กับเจ้าได้อย่างไร ? " บรรพบุรุษโสมอุทานอย่างตกตะลึง
" เพ้ย เจ้าสารเลวนี้ อย่าได้โอ้อวดแล้ว นกจากโสมฟินิกซ์นั้น คนอื่นไม่สามารถเข้าไปยังสุสานลับได้ ! " ต้นไม้ทหารเอ่ยเย็นชา
หลี่ฉีเย่จากนั้นก็หยิบโคมไฟออกมาก่อนจะลูบมันและเอ่ย " พวกเจ้าคิดว่าสิ่งนี้คืออะไร ? " เขาแสดงออกอย่างไร้เดียงสาและไม่เป็นอันตราย
หลานอวิ๋นจูสั่นสะท้านหลังจากเห็นการแสดงออกของหลี่ฉีเย่ นางตระหนักได้ว่าเขากำลังจะทำอะไรบางอย่าง
เหล่าสมุนไพรและต้นไม้อมตะต่างสูญเสียจิตวิญญาณของมันหลังจากเห็นโคมไฟในมือหลี่ฉีเย่ แม้แต่ต้นไม้ทหารคนที่มักจะสงบอยู่เสมอก็ยังตกตะลึง หลังจากผ่านไปนานต้นไม้ทหารเอ่ยเสียงสั่น " นี้...นี้มันเป็นไปได้ ? นี้มัน..ไม่สามารถ...! เจ้า...เจ้าได้รับของชิ้นนี้มาได้อย่างไร ? มันเป็นสิ่งของที่มีเพียงในตำนาน ! "
หลี่ฉีเย่ตอบอย่างสงบ " ไม่มีอะไรมาก ทุกสิ่งที่ข้าต้องการล้วนต้องอยู่ในมือข้าเสมอ "
กลุ่มของต้นไม้และหญ้าสมุนไพรเต็มไปด้วยความตกตะลึง คนอื่นอาจจะไม่รู้ แต่พวกเขาล้วนรู้ดีว่าสิ่งที่หลี่ฉีเย่ครอบครองอยู่ในสิ่งของในตำนาน
หลังจากผ่านไปนาน ทุกคนได้เรียกสติกลับมา บรรพบุรุษโสมไม่รอรีบถอนรากทั้งหมดที่ฝังไว้ในสวนก่อนจะกระโดดมาเบื้องหน้าของหลี่ฉีเย่และเอ่ย " พาข้าออกไปจากที่นี่ด้วย ตกหรือไม่ ? ข้าจะไปกับเจ้า "
หลานอวิ๋นจูนัั้นกลายเป็นไร้คำพูดกับข้อเสนอที่กระทันหันของบรรพบุรุษโสม สมุนไพรอมตะต้องการจะไปกับหลี่ฉีเย่ - นี้เป็นเรื่องน่าเหลือเชื่อ นางนั้นอยากจะตะโกนบอกให้หลี่ฉีเย่ตกลง นี้คือต้นบรรพบุรุษโสม สมุนไพรอมตะที่แม้แต่นักปรุงยาจักรพรรดิก็ยังต้องบ้าคลั่ง !
ย้อนกลับไปยังเขตไม้ ราชันเทพสวรรค์จากตระกูลจางได้ใช้อาวุธจักรพรรดิเพื่อจะจับสมุนไพรราชันอายุสามล้านปี บรรพบุรุษโสมตั้งหน้าพวกเขานั้นเก่าแก่และมีคุณค่ากว่ามันนับไม่รู้กี่เท่า !
หลี่ฉีเย่เอ่ยอย่างสบายๆ " ข้าจะได้อะไรหากข้านำเจ้าไปข้างนอก ? ใช้เจ้าทำซุปไก่ ? อืมม...ใช้โสททำซุปไก่ย่อมมีคุณค่าทางอาหารไม่น้อย..."
" เฮ้ ! ข้าคือบรรพบุรุษโสม ! " มันกระโดดขึ้นและตะโกนด้วยความโกรธ
หลี่ฉีเย่พยักหน้าและเอ่ยอย่างจริงจัง " ข้ารู้ว่าเจ้าคือบรรพบุรุษโสม แต่เจ้าสามารถเทียบกับสิ่งนี้ได้ ? " หลี่ฉีเย่หยิบรากโสมฟินิกซ์ห้าอมตะออกมาและเอ่ย " หากข้าไม่สามารถนำเจ้าไปทำอาหารได้ เช่นนั้นข้าจะเอาเจ้าไปทำอะไร ? หากนำบรรพบุรุษโสมตามไปด้วยทุกที่...เช่นนั้นชีวิตข้าก็อยู่ในอันตรายอย่างมากแล้ว "
บรรพบุรุษโสมได้มองไปยังรากในมือของหลี่ฉีเย่และกลายเป็นสูญเสียความมั่นใจทั้งหมดไป แม้ว่ามันจะเรียกตัวเองว่าบรรพบุรุษโสม แต่ในสายตาของนักปรุงยา รากทั้งห้าในมือหลี่ฉีเย่ยังเป็นสมุไพนอมตะที่แท้จริง
สุดท้าย บรรพบุรุษโสมเอ่ยอย่างรวดเร็ว " สิ่งที่ข้าต้องการทั้งหมดคือการอยู่ใกล้โคมไฟ หากเจ้านำข้าออกไปด้วย ทุกสองสามวันข้าจะผลิตโสมให้กับเจ้า นี้คือแก่นแท้สมุนไพรของข้าและผลของมันไม่ได้ด้อยไปกว่าน้ำทิพย์หมื่นดารา ! " ดวงตาของมันแวววับ หวังจะเรียกความสงสารรวมถึงความสนใจจากหลี่ฉีเย่...
