" หยุดก่อน !" เมื่อหลี่ฉีเย่วางผ้าเหนือเปลวไฟ เสียงร้องดังออกมาจากผ้าคลุมสีเหลือง สุดท้ายนางก็ปรากฏตัวออกมา
หลี่ฉีเย่นำเศษผ้าออกจากเปลวไฟและวางมันบนโต๊ะก่อนจะยิ้มและเอ่ย " มันควรจะเป็นเช่นนี้สิ คนที่อดทนได้ถึงที่สุดคือผู้ชนะ ถูกต้องหรือไม่ ? "
" เจ้ามันน่ารังเกียจ , เจ้าตัวเลวร้าย , สารเลว , ไร้ยางอาย..." เงาเล็กๆนั้นไม่พอใจกับการคุกขามของหลี่ฉีเย่และกล่าวอย่างดูถูก นางบ่นแต่คำหยาบอออกมาเหมือนกับหลี่ฉีเย่เป็นคนที่เลวร้ายที่สุดในโลก
หลี่ฉีเย่ไม่ได้สนใจนางยืนลูบคางฟังอย่างเงียบๆราวกับคำด่าทั้งหมดไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา
หลังจากเวลาผ่านไปเงาเล็กๆนั้นก็เหนื่อยล้าและหยุดลง ขณะเดียวกันหลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม " ถ้าหากเจ้าเหนื่อยแล้วก็โปรดบอกวิธีมา ข้ากำลังรอฟัง "
เงานั้นแค่นเสียงและเอ่ย " ฮึ่ม ! เจ้าสารเลว ฟังให้ดีราชันคนนี้จะกล่าวเพียงครั้งเดียวเท่านั้น หากเจ้าไม่เข้าใจเช่นนั้นก็อย่ามาตำหนิข้า "
" โปรดบอก ข้ากำลังรอฟัง " หลี่ฉีเย่ไม่ได้โกรธ มันหายากสำหรับเขาที่จะรออย่างอารมณ์ดีเช่นนี้
เงานั้นไม่มีทางเลือก แม้ว่านางไม่ต้องการจะบอกหลี่ฉีเย่ นางก็ยังคงทำได้เพียงเผยวิธีการเพื่อรักษาชีวิตไว้
หลังจากฟังวิธีการทั้งหมด หลี่ฉีเย่ได้กางเศษผ้าสีเหลืองออกทันที ภายในพริบตาคำจำนวนมากที่ดูโบราณปรากฏออกมาทีละคำ มันมีทั่งคำโบราณและรูปภาพเก่าแก่ที่เต็มไปด้วยความลับของอดีตที่ไม่มีใครรู้
" ดี ดี ดี มันเป็นเช่นนี้เอง " หลี่ฉีเย่แสดงออกอย่างสง่างามขณะที่ตรวจสอบข้อความ บางครั้งเข้าทำความเข้าใจหลังจากมองเห็นแผนภาพเหล่านี้
หลายปีนับไม่ถ้วน หลี่ฉีเย่ได้รู้ความลับมากกว่าคนอื่น มีบางอย่างที่เขายังไม่ได้คำตอบ เขาได้เริ่มตั้งทฤษฎีขึ้นมาและตามหาเบาะแส และตอนนี้เขาค้นพบคำตอบบางส่วนทำให้เขามีความสุข
หลังจากอ่านข้อความและรูปภาพทั้งหมด เขาก็ถอนหายใจยาว เขาเคยคาดการบางส่วนของคำตอบเหล่านี้มาก่อน
หลี่ฉีเย่ยิ้มและบอกกับเงาเล็กๆในเศษผ้า " บางทีข้าอาจจะช่วยเจ้ารับมือกับปัญหาของเจ้าได้ "
" จริงรึ ? " เงาร่างเล็กนั้นไม่ชอบใจหลี่ฉีเย่ การระมัดระวังของนางก็ยิ่งมากขึ้น ตอนนี้เมื่อเขาบอกนางจะไม่ตั้งข้อสงสัยได้อย่างไร ?
" เล่าเรื่องของเจ้าให้ข้าฟังเป็นอย่างไร ? ตัวอย่างเช่นทำไมเจ้าถึงถูกขังอยู่ในสิ่งนี้ ? ใครกันที่เป็นคนสาปสิ่งที่ร้ายกาจเช่นนี้กับเจ้า ? " หลี่ฉีเย่ถามด้วยรอยยิ้ม
เงานั้นดูเหมือนจะไม่สนใจและแค่นเสียง " ใครอยากจะบอกเจ้ากัน ! "
หลี่ฉีเย่พูดอย่างสนุก " ข้าจะกล่าวอย่างไรดี ? ความน่าเชื่อถือถูกสร้างขึ้นจากความเชื่อใจกันของทั้งสองฝ่ายไม่ใช่รึ ? หากเจ้าต้องการให้ข้าเชื่อ หรือหากเจ้าต้องการให้ข้าไว้ใจ เช่นนั้นเจ้าไม่คิดว่าควรจะบอกอดีจของตัวเองออกมารึ ? บางทีพวกเราอาจจะเข้ใจได้กัน "
เงานั้นแค่นเสียงเย็นชาเอ่ย " งั้นรึ ? รอจนเจ้าไปยังสถานที่..แห่งนั้นได้ก่อน เช่นนั้นพวกเราจะคุยกันอีกครั้ง ฮึ่ม ! ถึงแม้ว่าเจ้าจะไปถึงสถานที่นั้นได้ข้าจะเชื่อเจ้าได้อย่างไรกัน ? "
" อ่า ข้าเป็นคนที่ดีและน่าเชื่อถือ แต่ก็ยังมีหลายคนที่ไม่เชื่อข้า นี้ช่างน่าเจ็บปวดจริงๆ " หลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
เงานั้นเงียบและกรีดร้องในใจโดยไม่เอ่ยคำ
หลี่ฉีเย่เอ่ย " แน่นอนว่าข้านั้นเป็นคนที่มีความอดทนมาก เมื่อเป็นเรื่องบางอย่าง ข้าสามารถรอได้หลายล้านปี หากเจ้าคิดว่าหากวันเวลาผ่านไปและเจ้าจะยอมมากล่าวกับข้า ข้าเป็นคนที่พร้อมจะให้คำแนะนำเสมอ "
ไม่มีการตอบสนองใดๆจากเงาราวกับว่าไม่ต้องการสื่อสารกับเขาอีก
หลี่ฉีเย่เพียงอมยิ้มและเก็บเศษผ้ากลับมา อย่างที่เขาบอกเขาเป็นคนที่อดทนมาก วันหนึ่งเงานั้นอาจจะขอความช่วยเหลือจากเขา
หลังจากได้รับความลับจากผ้าคลุมแล้ว หลี่ฉีเย่ได้เก็บตัวบ่มเพาะเป็นเวลาสามวัน แน่นอนความลับของผ้าคลุมนั้นไม่ใช่ทักษะ มันเป็นสุดยอดความลับที่คนภายนอกไม่รู้
ช่วงเวลานี้เขาเริ่มวางแผนการ เขานั้นต้องวางแผนที่ยิ่งใหญ่ และมีเพียงเขาที่รู้แผนการเหล่านี้
นายหญิงไม่ได้มารบกวนเขาก่อนหน้า เพราะนางเองก็ไม่รู้ว่านายท่านของนางกำลังทำอะไรอยู่
วันที่สองของการเก็บตัวบ่มเพาะ เที่ยยี่คลานออกมาจากพื้นดิน เขาพบกับนายหญิงคนที่คอยคุ้มกันให้หลี่ฉีเย่
" ฮ่าฮ่า ฝ่าบาทฉีเยียนได้โปรดอย่าเข้าใจผิด ปีศาจน้อยคนนี้ทำงานให้กับนายน้อย ข้านั้นไม่ใช่คนเลวร้าย " เทียยี่รีบเอ่ยหลังจากเห็นเจตนาฆ่าของนายหญิง
นายหญิงเอ่ยเสียงต่ำ " นายท่านกำลังเก็บตัวบ่มเพาะอยู่ ไม่สามารถพบใครได้ในตอนนี้ "
" เช่นนั้นปีศาจคนนี้คงต้องรอสักหน่อย " เทียยี่นั้นรับรู้สถานการณ์รอบด้านได้ดี ความจริงหากนายหญิงสงสัยเขาจะถูกโจมตีทันที ด้วยเหตุนี้เขาจึงอยู่อย่างเชื่อฟัง
หลังจากสามวันผ่านไป เสียงของประตูถูกผลักออกมาพร้อมกับหลี่ฉีเย่ที่ปรากฏตัว เขาดูเหนื่อยล้าอย่างมากราวกับเจอการต่อสู้ที่รุนแรงมา
" นายท่าน ท่านสบายดีหรือไม่ ? " นายหญิงเอ่ยถามอย่างกังวลหลังจากเห็นความเหนื่อยล้าของเขา
หลี่ฉีเย่เพียงส่ายหัวเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองไปยังเทียยี่คนที่อยู่ด้านข้าง
" นายน้อย ท่านออกมาแล้ว ! " เทียยี่รับเขามาทักทายอย่างตื่นเต้น " ตัวตนผู้ต่ำต้อยคนนี้ไม่ทำให้ท่านผิดหวังและได้ผลลัพธ์มาแล้ว "
หลี่ฉีเย่มองไปยังนายหญิงและเอ่ย " ฉีเยียน ตอนนี้ข้ายุ่งมาก เจ้าควรจะไปเดินทางผ่อนคลายหากมีเวลา "
นายหญิงฉีเยียนนั้นเข้าใจว่านายท่านของนางมีบางอย่างที่ต้องทำ นางจึงจากไปโดยไม่เอ่ยคำ หลี่ฉีเย่เปิดประตูให้เทียยี่เข้ามา
ภายในห้อง เทียยี่หยิบกล่องสมบัติออกมาอย่างเคร่งขรึม " มันเป็นเรื่องเหลือเชื่อจริงๆ สถานที่แห่งนั้นราวกับเป็นเขาวงกต ไม่มีใครสามารถเข้าไปภายในได้แม้แต่ครึ่งก้าว " จากนั้นเขาก็บอกทุกอย่างกับหลี่ฉีเย่
หลังจากฟังเรื่องนี้ดวงตาของหลี่ฉีเย่เริ่มกลายเป็นจริงจังขึ้นและเอ่ย " น่าสนใจ มันดูเหมือนว่าบิดาแห่งต้นไม้จะมีช่วงเวลาที่ไม่ดี "
" ฮ่าฮ่า ตัวตนผู้ต่ำต้อยนี้ได้เสี่ยงชีวิตนำบางอย่างมากให้นายน้อย นายน้อยลองดูบางทีท่านอาจจะได้รับบางอย่างจากมัน " เทียยี่มอบกล่องให้กับหลี่ฉีเย่อย่างรวดเร็ว
หลี่ฉีเย่รับกล่องนั้นมาก่อนจะมองไปยังเทียยี่และเอ่ย " มันดูเหมือนว่าเจ้าจะน่าทึ่งเช่นกัน เจ้าสามารถแอบเข้าไปข้างในได้โดยที่ไม่ถูกตรวจพบโดยบิดาแห่งต้นไม้ และนำของชิ้นนี้ออกมาได้ ช่างเป็นความสามารถที่หายาก ข้ารู้ทักษะลับที่สามารถช่วทำเรื่องนี้ได้ "
เที่ยยี่หัวเราะอย่างอ่อนโยนและเอ่ย " นายน้อยล้อข้าเล่นแล้ว ข้าเป็นเพียงปีศาจตัวน้อย การประสบความสำเร็จเช่นนี้ได้เป็นเพราะโชคลาภที่ยิ่งใหญ่ของนายน้อย "
หลี่ฉีเย่เพียงยิ้มและไม่ตอบสอนงกับคำเยินยอของเทียยี่และหยิบกล่องออกมาและเอ่ย " ในเมื่อเจ้าทำงานให้ข้า ข้าก็จะไม่ทำร้ายเจ้า เจ้าวางใจในปัญหาของเจ้าได้เลย สมุนไพรวิญญาณในรายการนี้หาไม่ยาก เจ้าสามารถรวบรวมพวกมันได้ ไม่ว่าจะซื้อหรือขโมยนั้นเป็นเรื่องของเจ้า หลังจากนั้นมีหนึ่งหรือสองส่วนผสมที่สำคัญที่เจ้าจะต้องไปเอามาจากเส้นเลือดดำของอาณาจักรนักปรุงยา ในเวลานั้นเจ้าจะไปอาณาจักรพร้อมกับข้า และเลือกหยิบส่วนผสมนั้นมา ข้าจะปรุงยาให้ "
หลังจากได้ยินคำกล่าวของหลี่ฉีเย่ เทียยี่กระโดดตัวขึ้นและกล่าวเสียงตกตะลึง " อาณาจักรนักปรุงยา ? เส้นเลือดของอาณาจักรอยู่ภายใต้การควบคุมของเชื้อสายราชวงศ์ ! "
หลังจากเห็นการแสดงออกของเที่ยยี่หลี่ฉีเย่เหลือบมองและเอ่ย " อะไร เจ้ามีปัญหา ? "
เทียยี่ถูฝ่ามือเข้าด้วยกันและเอ่ยอย่างอับอายเล็กน้อย " นี้ไม่มีปัญหา ตัวตนต่ำต้อยคนนี้เพียงคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะพบเชื้อสายราชวงศ์ในอาณาจักร ข้าเพียงสงสัยว่าจะได้พบหรือไม่ "
" เจ้าไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับสิ่งนั้น มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจ้า " หลี่ฉีเย่มองเทียยี่และเอ่ย " อย่าบอกข้านะว่าเจ้ากลัวอาณาจักรนักปรุงยา "
" อ่า นายน้อยมองข้าออกแล้ว " เทียยี่กล่าวด้วยความอับอาย " นายน้อยก็รู้ข้าเป็นเพียงปีศาจตัวเล็กๆ ที่ยังไม่เคยเห็นโลกกว้างมากก่อน ข้าของข้าย่อมสั่นยามเจอสัตว์ประหลาดเช่นนั้น "
หลังจากกล่าวเสร็จเทียยี่ก็กลืนน้ำลายและเอ่ย " นายน้อยควรจะรู้ว่าอาณาจักรนักปรุงยานั้นมีอะไรบ้าง หนึ่งนิกายสามจักรพรรดิ - สัตว์ประหลาดของเขตนักปรุงยา ! เชื้อสายราชวงศ์นั้นยากจะเข้าถึงราวกับเป็นเทพบนสวรรค์ "
หลี่ฉีเย่จองมองเขาและเอ่ย " หยุดพูดจาวกวน และกล่าวเข้าเรื่องซะ "
เทียยี่กล่าวอย่างไม่สบายใจ " นายน้อยก็รู้ว่าข้าเป็นเพียงตัวตนทีต่ำต้อย ข้าอาจจะฉี่ราดทันที่หากได้เห็นเชื้อสายราชวงศ์ ขณะเดียวกันนายน้อยนั้นต่างออกไป ท่านเป็นอัจฉริยะผู้อยู่เหนือเก้าโลกและกวาดผ่านยุคสมัย จะเกิดอะไรขึ้นหากข้าทำให้ชื่อเสียงท่านแย่ลง ? "
" เจ้าคิดว่าข้าจะไม่ทุบตีเจ้าหากเจ้ายังพูดเป็นวงกลมเช่นนี้อีก ? " หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " บอกสิ่งที่เจ้าต้องการมา "
" ฮ่าฮ่า นายน้อยเข้าใจข้าผิดแล้ว " เทียยี่รีบหัวเราะอย่างรวดเร็วและกล่าวอย่างไม่มีทางเลือก " นายน้อยการที่ท่านนั้นจะทำยาให้ข้า ข้านั้นซาบซึ้งใจอย่างมาก ทว่าข้านั้นเป็นปีศาจต่ำต้อยและไม่กล้ามีปัญหากับอาณาจักรนักปรุงยา ให้ข้ารออยู่ด้านนอกอาณาจักรเพื่อช่วยเหลือท่านเป็นอย่างไร ? จากนั้นพวกเราก็จะหนีไป ? "
