หลังจากได้ยินคำกล่าวนี้ หลี่ฉีเย่มองเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าและเอ่ย " เช่นนั้นเจ้าเคยไปยังอาณาจักรนักปรุงยามาก่อน ? ข้าสนใจที่จะฟังเกี่ยวกับเจ้ากลายเป็นศัตรูกับเชื้อสายราชวงศ์ได้อย่างไร "
อาณาจักรนักปรุงยานั้นเป็นสัตว์ประหลาด แต่เชื้อสายราชวงศ์นั้นเต็มไปด้วยความลึกลับและไม่สามารถเข้าถึงได้ น้อยคนนักที่จะพบสมาชิกของพวกเขา ไม่ต้องเอ่ยถึงการสร้างความบาดหมาง ตัวตนธรรมดาไม่มีคุณสมบัติทำเช่นนั้น
" นั้นเป็นการเข้าใจผิดอย่างแท้จริง " เทียยี่กระโดดขึ้นและอธิบายอย่างรวดเร็ว " นายน้อยข้าเพียงแค่จินตนาการมัน นายน้อยข้าเป็นเพียงตัวตนต่ำต้อยแม้ว่าข้าจะมีความกล้ามากกว่านี้อีกสักร้อยเท่าพันเท่า ข้าก็ยังไม่กล้าเป็นศัตรูบกับอาณาจักรนักปรุงยา ! "
" เช่นนั้นรึ ? หรือเจ้าจะบอกว่าเชื้อสายราชวงศ์ของอาณาจักรเป็นกลุ่มคนที่สร้างความบาดหมางกับปีศาจตัวเล็กๆโดยไม่มีเหตุผล ? " หลี่ฉีเย่หัวเราะเอ่ย " นอกจากนี้ ข้าจะพูดอะไรกับปีศาจตัวน้อยที่มีปัญหากับเชื้อสายราชวงศ์และยังมีชีวิตอยู่มาถึงตอนนี้ได้ ? หรือแสดงว่าเชื้อสายราชวงศ์นั้นไร้ความสามารถหรือว่าเจ้านั้นเป็นเก่งกาจ ? "
เขาหยุดชั่วคราวก่อนจะเอ่ยต่อ " ยิ่งข้าคิดเกี่ยวกับมันข้าก้ยิ่งอยากไปยังอาณาจักรนักปรุงยา ลองคิดดูสัตว์ประหลาดอย่างอาณาจักรยังไม่สามารถทำอะไรปีศาจตัวเล็กๆได้ พวกเขาจะไร้ฝีมือและอ่อนแอขนาดไหน ? ข้านั้นเป็นคนที่ชอบตบหน้าคนอื่นดังนั้นข้าจะพาเจ้าไปยังอาณาจักรและสั่งสอนบทเรียนให้กับพวกเขาทุกคน ที่ไม่สามารถจะจัดกับแม้แต่กับปีศาจที่ต่ำต้อยได้ เป็นหนึ่งนิกายสามจักรพรรดิและสี่นักปรุงยาจักรพรรดิแล้วอย่างไร ? นี้เป็นเพียงชื่อเสียงจอมปลอมเท่านั้น อืมม นี้เป็นความคิดที่ดีที่จะทำเช่นนั้น " หลี่ฉีเย่ระเบิดเสียงหัวเราะก่อนจะมองไปยังเทียยี่
ใบหน้าของเทียยี่กลายเป็นซีดและเกือบจะล้มลงกับพื้น เขารีบคุกเข่าอย่างรวดเร็ว " ท่านบรรพบุรุษน้อย , นายท่าน , ท่านปรมาจารย์ โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย หากท่านลากข้าไปหาเชื้อสายราชวงศ์นั้นไม่เหมือนส่งข้าไปตายหรอกรึ ? แม้ว่าข้าจะมีเก้าชีวิตมันก็ยังไม่เพียงพอ ! "
หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " หืมม เช่นนั้นรึ เช่นนั้นเรามาพูดเรื่องจริงกันเป็นอย่างไร ? การสททนาอย่างจริงจังในตอนนี้ "
เทียยี่นั้นไม่มีทางเลือกเขาเพียงก้มหัวและเอ่ย " นายน้อยต้องการรู้อะไร ? ข้าจะบอกทุกอย่าง "
หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างร่าเริง " อืมม ข้าก็หวังว่าเจ้าจะบอกทุกอย่าง ทว่านั้นไม่สำคัญ เจ้ารู้อยู่แล้วว่าข้าเป็นคนมีความอดทน , อ่อนโยน และรักสันติ ใช่ไหม ? "
สิ่งทีหลี่ฉีเย่กล่าวทำให้เทียยี่ตกตะลึง เขารู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหากหลี่ฉีเย่บอกว่าตัวเองเป็นคนรักสันติ
" นายน้อยท่านต้องเชื่อข้า ข้าจะบอกทุกอย่างที่ข้ารู้โดยไม่ซ่อนสิ่งใดเลย ตราบใดที่มันเป็นสิ่งที่นายน้อยต้องการข้าจะไม่โกหกหรือซ่อนสิ่งใดเลย สาบานด้วยเกียรติของบรรพบุรุษข้า "
" หยุดซะ ข้าไม่อยากรู้ว่าบรรพบุรุษเจ้าเป็นใคร " หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " นอกจากนี้หากเจ้ามาจากเผ่ามดเหล็กจริง บรรพบุรุษของเจ้าก็ต้องเป็นมด การใช้เกียรติเหล่านี้สาบานทำให้ข้ายิ่งสงสัย "
" เอาละนายน้อย ข้ายอมแพ้แล้ว นายน้อยต้องการจะรู้อะไร ? " เทียยี่ยอมรับชะตากรรมที่ยากจะหลีกเลี่ยง
หลี่ฉีเย่เหลือบมองเทียยี่และเอ่ย " ไม่มีอะไร ข้าเพียงแค่อยากรู้เกี่ยวกับสิ่งที่เจ้าขโมยมากจากเชื้อสายราชวงศ์ของอาณาจักร "
" ฮ่าฮ่า นายน้อย " เทียยี่ไอกลบเกลื่อนและเอ่ย " นายน้อยเข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงแค่เดินผ่านไปและเห็นบางอย่างตกอยู่บนพื้นก็เลยเลือกเก็บมา ข้าแน่นอนไม่ได้ขโมยพวกเขา ! ข้าไม่ได้ตั้งใจเพราะไม่รู้ว่ามันเป็นของใคร "
หลี่ฉีเย่เหลือบมองเขาอย่างไม่แยแสและเอ่ย " อืมมมีเหตุผลเจ้าเพียงหยิบมันขึ้นมาเท่านั้น เพียงแค่หยิบมันขึ้น เจ้าจะถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมยได้อย่างไรใช่ไหม ? "
" ฮ่าฮ่า นายน้อยเป็นคนที่เต็มไปด้วยความฉลาดและปราดเปรื่อง ตัวตนผู้ต่ำต้อยรู้ดีว่านายน้อยจะต้องต่างจากคนอื่น สุดยอดตัวตนที่หาตัวจับได้ยาก คนธรรมดาไม่สามารถเทียบกับท่านได้ " เทียยี่รีบกล่าวประจบอย่างรวดเร็ว
หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " ทว่าหากความทรงจำของข้าไม่ผิด เช่นนั้นบ่ออมตะของอาณาจักรนักปรุงยา...มันเลี้ยงอะไรบางอย่างไว้นะ ? สิ่งนั้นมันเรียกว่าอะไรกัน ? รู้สึกเหมือนข้าจะจำไม่ได้ค่อยได้ "
" ท่านรู้เรื่องนี้ได้อย่างไรกัน ! " หลังจากได้ยินสิ่งนี้ การแสดงออกของเที่ยยี่เปลี่ยนไปอย่างมาก เขามองหลี่ฉีเย่ราวกับเห็นผี
หลี่ฉีเย่เหลือบมองเขาและเอ่ย " เช่นนั้นสิ่งที่เชื้อสายราชวงศ์เลี้ยงไว้ในบ่อก็เป็นของสำคัญจริงๆ ? "
เทียยี่นั้นกลืนน้ำลายด้วยความไม่เต็มใจก่อนจะพยักหน้าเอ่ย " สุดยอดสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง มันไม่มีอะไรเทียบได้ อย่างน้อยตัวตนของข้าก็เทียบไม่ได้ "
" เจ้าดู ไม่ใช่เรื่องยากที่จะยอมรับใช่ไหมละ ? ขโมยบางอย่างไม่สิ หยิบบางอย่างออกมาจากบ่อน้ำของเชื้อสายราชวงศ์ออกมาได้ - นี้ล้วนเป็นเรื่องธรรมดา " หลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม
" ท่านบรรพบุรุษน้อย..." เทียยี่หวาดกลัวจากจิตใจ เขากระโดดขึ้นก่อนจะเอ่ย " นายน้อย ท่าน ท่าน ท่านเข้าใจผิดแล้ว ขะข้าเพียงจะเอ่ยว่าสำหรับเชื้อสายราชวงศ์สิ่งของใดๆก็ล้วนสำคัญกับพวกเขา คนต่ำต้อยนี้สาบานได้ว่าข้าไม่ได้ขโมยอะไรออกมาจากอาณาจักร เพราะหากข้าทำอาณาจักรได้พลิกโลกสมุนไพรหินตามหาข้าแน่ "
หลี่ฉีเย่เหลือบมองเที่ยยี่ก่อนจะหัวเราะเอ่ย " ข้ามั่นใจว่าเจ้าไม่ได้ขโมยมันมา แต่อย่าบอกข้าว่าเจ้าไม่ได้คิด เจ้พยามแล้วแต่ไม่สำเร็จต่างหาก เจ้าเลยขโมยสิ่งอื่นมาแทน "
ด้วยการแสดงออกที่เปลี่ยนไป เทียยี่เอ่ยอย่างขมขื่น " นี้..ไม่สามารถตำหนิข้าได้ ? ข้าเป็นเพียงมดตัวน้อยที่อยู่ใต้พื้นดิน วันหนึ่งข้าเจออุบัติเหตุและขุดลงไปยังเส้นเลือดใกล้บ่อน้ำ ข้าไม่คิดว่าข้าจะไปถึงยังสถานที่แห่งนั้นได้ ข้าเพียงแค่ดูว่ามีอัญมณีใดหรือไม่ "
" อืมม ข้าเชื่อเจ้า เจ้าอาจจะไม่ได้ขโมย มันเป็นเพียงอุบัติที่เหตุแค่นั้น ใครได้ฟังก็ต้องคิดเช่นนี้ " หลี่ฉีเย่เอ่ย
เทียยี่ไอออกมาและเอ่ย " นายน้อยช่างเป็นคนเข้าใจอะไรได้กว้างจริงๆ ทุกคนไม่ว่าพวกเขาจะเป็นใคร พวกเขาล้วนสูญเสียวิญญาณหากเห็นขอองสิ่งนั้น ข้าของข้าถูกตรึงและสูญเสียความปรารถนาทั้งหมดไป จิตวิญญาณของข้าได้ออกจากร่างในเวลานั้น ข้าเพียงแค่จะเข้าไปดูว่ามีสิ่งอื่นหรือไม่ ทันใดนั้นก็มีคนวิ่งเข้ามาและคิดว่าข้าเป็นขโมย "
" หลังจากนั้น เจ้าก็เลยต้องขโมยบางอย่างออกมาจากพวกเขา ไม่เจ้าเพียงแค่หยิบบางอย่างของเชื้อสายราชวงศ์อออกมาอย่างไม่ระวัง "
เทียยี่ไม่ได้สามารถเอ่ยอะไรได้และยืนเงียบ
" ทว่าข้าเห็นด้วยกับเจ้าในจุดนี้ " หลี่ฉีเย่หัวเราะและเอ่ย " สิ่งที่อาณาจักรนักปรุงยานั้นเลี้ยงไว้ในบ่อนั้นทรงอำนาจ ทุกคนล้วนจะสูญเสียความคิดหลังจากได้เห็นมัน คนน้อยมากที่จะมีสติอารมณ์ "
" ข้าเองก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน " เทียยี่รีบเอ่ยเสริม " นายน้อยกล่าวได้ถูก สิ่งนั้นน่าประทับใจจริงๆ นั้นเป็นเหตุผลว่าทำไมอาณาจักรนักปรุงยาจึงสามารถเป็นเจ้าของเส้นเลือดในโลกสมุนไพรหินได้ แม้แต่จักรพรรดิอมตะก็ยังอยากได้สิ่งนั้น "
" ฮี่ฮี่ นายน้อย เมื่อพวกเราไปถึงอาณาจักรนักปรุงยา นายน้อยต้องการจะไปดูของสิ่งนั้นหรือไม่ ? " เทียยี่หัวเราะก่อนจะพยามชักชวนหลี่ฉีเย่ " ท่านรู้ไหมสิ่งนั้นงดงามมาก ท่านแน่นอนว่าจะต้องชอบมัน "
หลี่ฉีเย่เหลือบมองเขาและเอ่ยถาม " เจ้ากำลังจะหลอกให้ข้าขโมยสิ่งนั้นจากเชื้อสายราชวงศ์ ? "
" ไม่ใช่ไม่ใช่ "ปีศาจมดรีบเอ่ย " พวกเราจะใช้คำว่าขโมยเมื่อพูดถึงสิ่งทีน่าประใจเช่นนั้นได้อย่างไร ? มันฟังดูหยาบคายเกินไป พวกเราเพียงแค่ยืมมา ไม่ใช่จริงๆแล้วมันคู่ควรกับสุดยอดคนเช่นนายน้อยเป็นที่สุด นายเป็นคนที่กวาดผ่านยุค มีเพียงคนที่มีความสามารถเช่นนายน้อยเท่านั้นที่จะมีของชิ้นนั้นได้ "
" เมื่อเจ้ายกย่องข้าจากใจ ข้าก็จะรู้สึกขอบคุณมาก " หลี่ฉีเย่เหลือบมองเขาและเอ่ย " ทว่าหากเจ้าต้องการให้ข้าขโมยมัน เช่นนั้นก็ลืมไปซะ ข้าเป็นคนมีเกียรติเสมอ หากข้าต้องการได้สิ่งของทำไมข้าจะต้องขโมย ? ข้าจะไปคุยเรื่องนี้กับพวกเขาโดยตรง "
" หากเชื้อสายราชวงศ์ปฏิเสธที่จะมอบมันให้ ? " เทียยี่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม
" ปฏิเสธที่จะมอบมันให้ ? " หลี่ฉีเย่เปิยแผยรอยยิ้มและเอ่ย " ไม่มีปัญหา พวกเราจะไม่สามารถตำหนิข้าได้หากจะปล้นมันอย่างเปิดเผย "
เทียยี่นั้นก้มหัวของเขาลงหหลังจากได้ยินคำพูดนี้ เขากลายเป็นไร้คำพูด เฉพาะชายหนุ่มด้านหน้าของเขาเท่านั้นที่จะพูดเรื่องนี้ได้
นับล้านปีผ่านมา ไม่มีใครกล้าจะปล้อนอาณาจักรนักปรุงยา แต่ชายหนุ่มด้านหน้าของเขาเปิดเผยความตั้งใจอย่างเห็นได้ชัด และแสดงมันราวกับเป็นเพียงแค่การกระทำเล็กน้อย ไม่มีค่าพอที่จะให้เขาต้องกังวล...