หลังจากรถม้าหายไปจากสายตา บางคนอดไม่ได้ที่จะเอ่ย " หลี่ฉีเย่คนนี้...ข้าเป็นเพียงรุ่นเยาว์ ทำไมเขาถึงได้พบกับบิดาแห่งต้นไม้ ? อาจารย์ของข้า บรรพชนช้างโบราณ ราชันปีศาจที่มากความสามารถจากรุ่นก่อนของอาณาจักรนักปรุงยา แต่เขาก็ยังไม่มีโอกาสได้พบบิดาแห่งต้นไม้สักครั้ง "
" บางทีอาจจะเป็นเพราะเทพผู้พิทักษ์ของประเทศไผ่ยักษ์ เขาและบิดาแห่งต้นไม้เป็นปีศาจต้นไม้ของโลกพวกเรา ดังนั้นนายหญิงฉีเยียนและหลี่ฉีเย่ที่มาจากประเทศนั้นจึงสามารพบกับบิดาแห่งต้นไม้ได้ " ผู้อาวุโสบางคนคาดการณ์
แขกหลายที่ฟังรู้สึกว่านี้มีเหตุผล ซึ่งเป็นธรรมดาที่บิดาแห่งต้นไม้จะอยากเห็นลูกหลานของปีศาจต้นไม้อีกคน
รถม้าก้าวข้ามสะพานมา แม้ว่าเส้นทางจะไม่ราบรื่นนัก แต่ก็ยังเดินทางไม่นานและมาถึงที่หมาย
พลังงานโลกบนยอดเขานี้กว้างใหญ่ราวกับมหาสมุทร ทุกสิ่งถูกยอมไปด้วยสีน้ำเงินที่มีชีวิตชีวาและทำให้พื้นที่กลายเป็นมหาสมุทรที่ยิ่งใหญ่ แม้ว่ายอดเขานี้จะไม่ใหญ่มาก แต่มันก็ให้ความรู้สึกราวกับเป็นจุดกำเนิดของแผ่นดินนี้
ด้านบนยอดเขามีต้นแอลป์โบราณที่ปลูกมานานหลายล้านปีอยู่ มันฝังรากลงไปยังดินแดนแห่งนี้มาเป็นเวลาหลายปีและไม่มีใครสามารถเขย่ามันได้
เมื่อหลี่ฉีเย่มาถึง ชายชราคนหนึ่งที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ได้ลุกขึ้นยืนและมาทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม " รุ่นเยาว์ของข้าพวกเขาเป็นเพียงกบก้นบ่อที่ไม่รู้ว่านายน้อยหลี่นั้นพิเศษขนาดไหน พวกเขาจึงทำให้ท่านไม่พอใจ โปรดอภัยให้พวกเขาด้วย "
ชายชราคนนี้คือบิดาแห่งต้นไม้ ตัวตนระดับสูงสุดของโลกสมุนไพรหิน ต้นสนขนาาดใหญ่ด้านหลังเป็นตัวจริงของเขา
หากมีคนนอกได้ยินสิ่งนี้ พวกเขาจะต้องตกตะลึงและคิดว่ามีบางอย่างผิดพลาด ตัวตนอย่างบิดาแห่งต้นไม้ได้กล่าวขออภัยกับหลี่ฉีเย่ !
" ข้าอยากรู้ว่ามันเป็นความคิดของเจ้า หรือศิษย์ของเจ้าทำมันด้วยตัวเอง ? " หลี่ฉีเย่นั่งอย่างสบายบนรถม้าและเอ่ยถาม
บิดาแห่งต้นไม้พบกับการจ้องมองของหลี่ฉีเย่ เขาเพียงเอ่ยด้วยรอยยิ้ม " เมเปิ้ลน้อยนั้นมีเจตนาที่ดี เขาคิดว่านายน้อยหลี่มีวิธีการแก้ปัญหาของข้า ดังนั้นเขาจึงต้องการให้นายน้อยหลี่อยู่ที่นี่ หากท่านต้องการจะตำหนิบางคน เช่นนั้นภูเขาแอลป์ของเรายินดีจะรับโทษ "
หลี่ฉีเย่ระเบิดเสียงหัวเราะก่อนจะลงจากรถม้า เขาลูบหัวกระทิงของเขาและเอ่ย " อืมม ข้ารู้สึกถึงความจริงใจ ส่วนการชดเชยเกี่ยวกับเรื่องนี้ ข้าจะคิดที่หลัง " หลังจากกล่าวเสร็จ เขาก็นั่งลงตรงข้ามบิดาแห่งต้นไม้ทันที
บิดาแห่งต้นไม้มองไปยังกระทิงมังจักรพรรดิที่ด้านหน้าและอดไม่ได้ที่จะเอ่ยยกย่อง " สิ่งมีชีวิตศักดิ์สิทธิ์ ! เมื่อมันเปลี่ยนเป็นมังกรที่แท้จริง พวกเราไม่สามารถเทียบกับมันได้เลย " คนอื่นอาจจะมองไม่เห็น แต่บิดาแห่งต้นไม้รู้สึกได้ทันทีว่านี้เป็นสัตว์อสูรที่มีชื่อเสียงของมังกรที่แท้จริง ขณะที่กระทิงยังคงนั่งอยู่และไม่สนใจคำชมของบิดาแห่งต้นไม้
" มีเพียงบุรุษที่ยอดเยี่ยมอย่างนายน้อยหลี่เท่านั้นที่จะเป็นเจ้าของสัตว์ศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ได้ " บิดาแห่งต้นไม้นั่งลงตรงหน้าหลี่ฉีเย่และเอ่ยด้วยรอยยิ้ม
ในเวลาเดียวกัน นายหญิงฉีเยียนยืนอยู่ด้านข้างหลี่ฉีเย่และรอ แม้ว่านางจะเป็นราชันปีศาจ สถานะและตัวตนของนางยังไม่เพียงพอที่จะนั่งคู่กับบิดาแห่งต้นไม้
หลี่ฉีเย่มองไปยังบิดาแห่งต้นไม้และเอ่ย " คนฉลาดมักจะรู้ว่าข้านั้นคุยด้วยง่ายมาก สำหรับเรื่องในอดีตไม่ว่าจะเป็นราาชันเมเปิ้ลทำด้วยตัวเองหรือว่าคนอื่นสั่งการ ทั้งหมดล้วนไม่สำคัญ ในเมื่อเจ้าต้องการพบข้า เช่นนั้นก็บอกธุระของเจ้ามา "
บิดาแห่งต้นไม้มองไปยังหลี่ฉีเย่ก่อนจะถอนหายใจและเอ่ย " ข้าได้อยู่มาเป็นเวลานับไม่ถ้วน ในโลกสมุนไพรหินนอกจากเทพผู้พิทักษ์ศักดิ์สิทธิ์ของประเทศไผ่ยักษ์ ข้าเกรงว่าจะไม่มีใครอยู่มานานเช่นข้า หลายล้านปีจนถึงตอนนี้ สาายตาของข้าเห็นคนมามาก แต่ข้าไม่สามารถมองผ่านนายน้อยหลี่ได้ "
" มีน้อยคนในโลกที่จะมองผ่านข้าได้ อย่าได้เก็บมาใส่ใจ " หลี่ฉีเย่เอ่ยตอบ
บิดาแห่งต้นไม้คิดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ย " ข้านั้นมีปัญหาบางอย่าง และราชันเมเปิ้ลได้ยินว่าท่านสามารถเชื่อมต่อกับเทพผู้พิทักษ์ไผ่ยักษ์ได้ ดังนั้นเขาจึงต้องการรู้สถานการณ์ของเทพผู้พิทักษ์เพื่อดูว่าสามารถช่วยเหลือข้าได้หรือไม่ ทว่าในความคิดข้า เมเปิ้ลน้อยได้คิดไปผิดทาง แม้ว่าทั้งข้าและเขาจะเป็นปีศาจต้นไม้ ข้าาก็รู้ดีว่าผู้อาวุโสไผ่ยักษ์ไม่ได้เจอปัญหาเหมือนข้า "
" เจ้ากล่าวถูก " หลี่ฉีเย่เอ่ย " เจ้าเป็นปีศาจต้นไม้ แต่ไผ่ยักษ์นั้นไม่ใช่ "
บิดาแห่งต้นไม้พยักหน้าและเอ่ย " ในเป็นเหตุที่ข้าบอกว่าเมเปิ้ลน้อยกำลังไปผิดทาง ในสายตาข้า วิธีการแก้ปัญหานี้ขึ้นออยู่กับนายน้อยหลี่และไม่เกี่ยวกับเรื่องที่ท่านเชื่อมต่อกับเทพผู้พิทักษ์ไผ่ยักษ์ได้ เต๋าแห่งการปรุงยาของท่านนั้นสุดยอด ดังนั้นข้าเชิญท่านมาวันนี้เพื่อรักษาอากาารของข้า "
" เจ้ากล่าวผิดแล้ว " หลี่ฉีเย่ส่ายหัวและเอ่ย " ปัญหาของเจ้าไม่ใช่สิ่งที่จะแก้ได้โดยนักปรุงยา ข้าได้รับกลิ่นของสมุนไพรขณะที่นั่งอยู่ที่นี่ หากข้าเดาาไม่ผิด เจ้าได้ไปหานักปรุงยาจากอาณาจักรนักปรุงยามาลองวิเคาระห์ปัญหาของเจ้าก่อนแล้ว "
บิดาแห่งต้นไม้ตกตะลึงชั่วครู่ก่อนจะกล่าวยกย่อง " นายน้อยหลี่เป็นคนที่หยั่งไม่ถึงอย่างแท้จริง สมแล้วที่มีเต๋าแห่งการปรุงยาที่ไร้คู่แข่ง " จากนั้นเขาก้พยักหน้าเอ่ย " สถานาการณ์ของข้านั้นไม่ดีนัก ไม่นานนี้มันยิ่งย่ำแย่ลงเรื่อยๆ ดังนั้นข้าจึงไม่มีทางเลือกนอกจากหานักปรุงยามาช่วยเหลือ ทว่าน่าเสียดายาที่เขาก็ทำอะไรไม่ได้ "
" มันดูเหมือนเจ้าจะมั่นใจในตัวข้ามาก " หลี่ฉีเย่หัวเราะเบาะๆและเอ่ย
บิดาแห่งต้นไม้ยิ้มเอ่ย " ข้าได้ยินว่านายน้อยหลี่สามารถกลั่นยาได้ราวกับทำขนม แม้แต่ผู้คนในอาณาจักรนักปรุงยาาก็ยังไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ดังนั้นข้าจึงหวังไว้สูงมากยามที่ท่านมาถึง "
" ข้ารู้ปัญหาของเจ้าดี " หลี่ฉีเย่ดูเหมือนจะรู้เรื่องนี้มาก่อนเอ่ย " เมื่อสวรรค์ต้องการจะจบชีวิตเจ้า ไม่มีใครสามารถหนีได้ - นี้เป็นเรื่องธรรมชาติ "
" น่าทึ่งอย่างยิ่ง ท่านสามารถรู้ได้เพียงแค่มองไม่นอน สมกับเป็นสุดยอดนักปรุงยา " การแสดงออกของบิดาแห่งต้นไม้เปลี่ยนหลังจากได้ยินคำกล่าวของหลี่ฉีเย่
หลี่ฉีเย่กล่าวด้วยรอยยิ้ม " นี้ไม่เกี่ยวกับการเป็นนักปรุงยาที่ดีหรือไม่ มันเกี่ยวกับหายนะ มีเพียงตัวตนเช่นเจ้าที่สามารถทนต่อหายนะระดับนี้ได้ "
" บางคนอาจจะมีชีวิตรอดจากการลงโทษของเทพ แต่ไม่มีใครรอดจากการลงทัณของหายนะ " บิดาแห่งต้นไม้ยิ้มอย่างขมขื่น " เช่นนั้นชีวิตของชายแก่คนนี้ขึ้นอยู่กับนายน้อยหลี่แล้ว หากท่านไม่สามารถช่วยข้าได้ ข้าก็คงอยู่ไม่ได้นานกว่านี้แล้ว "
หลังจากได้ยินคำกล่าวของบิดาแห่งต้นไม้ นายหญิงฉีเยียนที่ยืนด้านหลังหลี่ฉีเย่ตกตะลึงและเอ่ย " บิดาแห่งต้นไม้ไม่เหมือนกับเทพผุ้พิทักษ์ของเรา ? ท่านไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นับสิบล้านปีในโลกนี้ ? "
" ไม่ใช่ ข้าไม่เหมือนกับผุ้อาวุโสไผ่ยักษ์ ข้านั้นเป็นปีศาจ แต่ผู้อาวุโสนั้นไม่ " บิดาแห่งต้นไม้ส่ายหน้าและเอ่ย " ผู้อาวุโสไผ่ยักษ์เลือกที่จะไม่รับความรู้สึกและไม่สนเรื่องราวในโลก เขาปราศจากอารมณ์และกลายเป็นไผ่อมตะ ต้นไม้ที่ฝั่งรากอยู่ในเส้นเลือดปราณฟ้า เขาสามารถอยู่ต่อในฐานะไผ่อมตะที่ไม่สนใจเรื่องราาวใดๆ "
" แต่รากของผู้อาวุโสเองก็อยู่ที่เส้นเลือดแอลป์ " นายหญิงฉีเยียนอดไม่ได้ที่จะเอ่ย
บิดาแห่งต้นไม้ยิ้มและเอ่ย " ถูกต้อง รากของข้าฝังอยู่ในเส้นเลือดดำที่นี่ ทว่าข้านั้นมีความรู้สึกและกลายเป๊นปีศาจ แม้ว่าการฝังรากจะทำให้ข้าอยู่มานานกว่าห้ารุ่น ข้าก็ยังมีวาระที่ต้นสิ้นสุด "
หลี่ฉีเย่ยิ้มก่อนจะเอ่ยความคิด " อืมม เจ้าอยู่มามากกว่าสามรุ่นก็ดีมากแล้ว แต่เจ้าก็ยังไม่พอใจ "
บิดาแห่งต้นไม้ตอบด้วยน้ำเสียงที่เศร้า " นายน้อยหลี่กล่าวถูก แม้ว่าข้าจะมีสุดยอดทักษะนับไม่ถ้วน แต่หลังจากฝังรากลึกในเส้นเลือด ข้าก็เป็นหนึ่งเดียวกับมัน ข้าสามารถไปได้ทุกที่ภายในเขตนับล้านไมล์ของภูเขาแอลป์ แต่ข้าไม่สามารถออกไปด้านนอกได้ แม้แต่ร่างทรงของข้าก็ไม่สามารถ "
" ผู้อาวุโสต้องการจะออกไปข้างนอก ? " นายหญิงฉีเยียนั้นเป็นคนฉลาด ดังนั้นนางจึงเข้าใจเจตาของบิดาแห่งต้นไม้
บิดาแห่งต้นไม้นั้นพยักหน้าเอ่ย " ถูกต้อง ข้านั้นอยู่ที่นี่มาหลายยุค แต่ข้ายังไม่เคยได้ออกไปด้านนอกภูเขาแอลป์ ขณะที่ข้ายังมีชีวิตอยู่อีกไม่นาน ข้าต้องการที่จะออกไปเห็นโลกภายนอกและรอจนวันทีจะจบชีวิตตัวเองโดยปราศจากความเสียใจ "
" น่าเสียดาย ที่เจ้าประเมินอำนาจของหายนะจากสวรรค์ต่ำไป " หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย
บิดาแห่งต้นไม้พยักหน้าเอ่ย " ความจริง ข้าเชื่อว่าข้าสามารถอยู่ได้อีกหลายปีและนี้เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นสวรรค์ลงทัณชีวิตข้า ข้าต้องการจะจากสถานที่แห่งนี้ แต่ข้าต้องเอารากหลักของข้าออกไปก่อน ข้าเตรียมพร้อมจะทำเช่นนั้นหลังจากหลายหมื่นปีผ่านไป.."
นายหญิงฉีเยียนสั่นสะท้านเมื่อฟังมาถึงตอนนี้ สำหรับตัวตนอย่างบิดาแห่งต้นไม้ รากหลักของเขาไม่ต่างจากชีวิต เขาจะต้องจ่ายราคามหาศาลขนาดไหนหากตัดรากหลักออกไป ?
บิดาแห่งต้นไม้หยุดชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยต่อ " ทุกสิ่งนั้นเป็นไปอย่างราบรื่นขณะที่ข้าตัดรากหลัก แต่สิ่งที่ข้าไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...ในช่วงเวลาสุดท้ายสวรรค์ได้ทรงหายนะลงมาพยามทำลายอายุขัยของข้า ด้วยระดับของข้าาเว้นแต่จะกลายเป็นจักรพรรดิอมตะและแบกเจตจำนงแห่งสวรรค์ หายนะของสวรรค์จะไม่มีทางทำอะไรข้าได้ แต่หายนะนี้สามารถลดทอนออายุขัยของข้าไปได้มาก มันเป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นหายนะระดับนี้.."
