รากบรรพชนกัดฟันกล่าว “ ได้ หากหลานชาายสามารถรักษาลูกชายข้าได้ ไม้เท้าปราชญ์จะเป็นของเจ้า ! ”
เพื่อรักษาชีวิตของบุตรชาย บรรพชนจำต้องสละสมบัติของเขา แม้ว่าจะมีบรรพชนของอาณาจักรที่สามารถรักษาพิษได้ แต่ทุกคนก็ถูกฝังอยู่ได้ดิน เขาไม่สามารถที่จะพบพวกเขาได้ตามใจตน แม้ว่าบรรพชนจะยินดีช่วยลูกชายของเขาก็ตามแต่เวลาอาจจะช้าเกินไป
“ ถ้าท่านบรระชนยินดีที่จะยกไม้เท้าปราชญ์ให้กับข้าทุกสิ่งก็จะง่าย ” นักปรุงยามือปีศาจกล่าว “พิษของปลิงโลหิตปีศาจมีฤทธิ์เป็นหยิน โชคดีที่ท้ามีขี้เถ้าหญ้าสลายใจที่สามารถสลายพิษและหยุดการแพร่กระจายของพิษได้ ”
หลังพูดจบ เขาก็หยิบกล่องที่บรรจุไปด้วยขี้เถ้าออกมา ผู้คนต่างรับรู้ถึงคลื่นความร้อนที่กระทบใบหน้า รับรู้ได้เลยถึงพลังหยางที่แผ่ออกมาจากหญ้านี้
นักปรุงยาทุกคนต่างจับตาดูนักปรุงยามือปีศาจด้วยการกลั่นลมหายใจ ทุกคนรู้ดีว่าฝีมือการรักษาของเขาไม่เป็นรองใครในโลกใบนี้ ดังนั้นพวกเขาอยากจะลองดูมัน
“ วิธีการของเจ้ามันผิด ” เมื่อนักปรุงยามือถือศาจกำลังจะใช้ขี้เถ้าหญ้าสลายใจกับอกของชายหนุ่ม เสียงที่ดูเกียจคร้านดังออกมา
นักปรุงยามือปีศาจหันขวับไปทางต้นเสียง แน่นนอนหลี่ฉีเย่คนที่เขาเกลียดที่สุดเป็นคนพูด !
หลี่ฉีเย่พร้อมด้วยสตรีทั้งสองกำลังจะจากไป แต่ก็หหยุดหลังจากเห็นลูกชายของบรรพชนที่ได้รับบาดเจ็บถูกแบกเข้ามา
นักปรุงยามือปีศาจที่มีนิสัยเย่อหยิ่งและภาคภูมิกับฝีมือรักษาของเขา แม้ว่าเงื่อนไขของเขาจะรุนแรงเกินไปบ้าง แต่เขาก็รักษาผู้ที่ใกล้ตายมามากมาย ผู้ที่มีอาการบาดเจ็บมากมายจนแทบช่วยไม่ได้ ก็เขานี้แหละเป็นผู้ที่รักษา ดังนั้นเขาจึงไม่ยอมให้ใครก็ตามมาตั้งข้อสงสัยกับทักษะของเขาเป็นอันขาด และยิ่งไปกว่านั้นด้วยความเกลียดหลี่ฉีเย่เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เขาจึงพูดจาอย่างเย็นชาโดยทันทีว่า “ เจ้ามนุษย์โง่ เจ้าจะไปรู้อะไร ! อย่าได้มาเอ่ยวาจาไร้สาระหากไม่เข้าใจการรักษา อย่าคิดว่ามีเพียงทักษะการกลั่นน้ำทิพย์จะเข้าใจเต๋าแห่งการปรุงยาทั้งหมด ! ในเรื่องทักษะในการรักษา เจ้ายังไม่มีความสามารถแม้แต่จะผายลม ! “
ด้วยความเกลียดชังที่มีต่อหลี่ฉีเย่และยังมาสงสัยในการรักษาของเขาา เขาทันใดนั้นก็สวนกลับอย่างไม่ไว้หน้า อันที่จริง เขาก็ไม่เคยไว้หน้าใครอยู่แล้ว
“ เช่นนั้นรึ ? ” น่าประหลาดหลี่ฉีเย่ไม่ได้รู้สึกโกรธเหมือนปกติ เขาก็แค่ยิ้มมุมปากพลางกล่าว “ เมื่อเจ้าเชียวชาญเกี่ยวกับการรักษ ข้าก็อยากจะฟังคำอธิบายสักหน่อย ”
นักปรุงยามือปีศาจยิ้มอย่างเย้ยหยั่น ก่อนจะตอบกลับอย่างแข็งกร้าว: “ หากคนไร้ฝีมืออย่างเจ้าอยากจะรู้ ข้าคนนี้จะสอนให้สักหนึ่งหรือสองอย่าง ! เทพธิดาหยวนก็เป็นอัจฉริยะนักปรุงยาเช่นกัน นางก็จะทราบตัวยา พิษของเจ้าปลิงตัวนี้เป็นหยิน ดังนั้นพิษจึงมีความร้ายแรงและแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว เพราะเช่นนี้ข้าจึงใช้ขี้เถ้าหญ้าสลายใจเพื่อสลายพิษ หญ้าชนิดนี้มีฤทธิ์เป็นหยาง สามารถใช้เป็นยาฟื้นฟูได้ ข้าได้ใช้เปลวเพลิงจิตของข้าเพื่อเผามันจะทำให้พลังแห่งหยางมีฤทธิ์เพิ่มมากขึ้น ”
“ มันเหมาะสมอย่างยิ่งเพื่อจะใช้ปรับสมดุลของพิษหยินด้วยเถ้าถ่านจากหญ้าชนิดนี้ หลังจากระดับของพิษลดลงแล้ว ข้าจะเปิดบาดแผลที่อกของคนผู้นี้ เพื่อใช้ความสามารถเฉพาะตัวของข้าในการผนึกชะตาที่แท้จริงของเขาไว้ รักษากล้ามเนื้อและขับไล่พิษออกจากบาดแผล เมื่อไม่มีพิษหลงเหลือแล้ว ถ้าจะใช้อีกวิชาเพื่อสลายพิษส่วนที่ยังหลงเหลือให้สิ้นไป ...”
นักปรุงยามือปีศาจหัวเราะอย่างภาคภูมิใจก่อนจะต่อด้วย คำกล่าวอย่างยะโส “ หลายต่อหลายคนมักจะคิดว่า ยาแก้พิษศักดิ์สิทธิ์จะสามารถใช้รักษาพิษได้ทุกแขนง แต่ไม่ใช่ในพิษตัวนี้ เมื่อพิษของพิษที่รุนแรงนี้เข้าสู่ร่างกาย ไม่เพียงแต่จะกระจายภายในร่างเท่านั้นแต่ยังเป็นอันตรายต่อพรสวรรค์ที่แท้จริง ! มีเพียงการรวบรวมพิษไว้ในที่หนึ่งเพื่อตรวจสอบอย่างละเอียด จากนั้นจึงใช้ยาเพื่อรักษา จึงเป็นวิธีการที่ไม่ทำให้เกิดปัญหาได้ และไม่หลงเหลือพิษเอาไว้ นี้ละ วิธีการที่ดีที่สุดแล้ว ! ”
“ สำหรับวิธีการอื่นจะต้องใช้ทักษะการลงมีดที่ชำนาญเพื่อเปิดอกจากนั้นจะใช้วิชาลับของข้าเพื่อสลายพิษ สำหรับตัวยาถอนพิษ แน่นอนนี้เป็นขั้นที่เยี่ยมยอดที่สุด มีแต่ข้า นักปรุงยามือปีศาจเท่านั้น ที่จะรู้ถึงสามสิ่งนี้ในยุคนี้ ! ” นักปรุงยามือปีศาจกล่าว พลางมองไปยังหยวนไฉ่เหอด้วยท่าทีโอ้อวด
ปกติแล้วเขาจะไม่ใช่คนพูดมากวาจาเช่นนี้ แต่เมื่อเป็นเรื่องของยา เขาก็พูดไปได้เรื่อยๆ อีกอย่างหนึ่ง เขาต้องการจะแสดงผลงานให้หยวนไฉ่เหอได้เห็น จึงตั้งใจโอ้อวดความสามารถของตนอย่างเต็มที่
“ความรู้ในเรื่องยาของข้า มีไม่มากนัก” หยวนไฉ่เหอกล่าว ก่อนเอียงคอเล็กน้อย “ในทางทฤษฏีแล้ววิธีการนี้อาจจะใช้ได้ ”
“ ก็แค่ทางทฤษฏี” หลี่ฉีเย่ยิ้มและพยักหน้ากล่าว “ถ้าเจ้าทำแบบนั้น ข้าเกรงว่าเจ้าจะไม่เพียงฆ่าคนเจ็บ แต่ยังฆ่าตัวเองอีกด้วย ”
“สามหาวนัก ! ”นักปรุงยามือปีศาจตะโกน “ ข้ารักษาพิษที่ร้ายแรงมากกว่านี้ได้อย่างง่ายดาย ! แม้แต่พิษที่ที่ร้ายแรงที่สุดในอาณาจักรก็ไม่ใช่เป็นหาของข้า ! ไม่ต้องเอ่ยงถึพิษปลิงโลหิตปีศาจ! นี้ถ้าเจ้าไม่เข้าใจเรื่องการรักษา ก็อย่ายืนพล่าม ทำให้ผู้อื่นเสียเวลา !
“ คนโง่เช่นเจ้านะรึจะมาพูดคุยเรื่อการรักษากับนักปรุงยามือปีศาจ ? ” ในเวลานี้เจ้ากระถางออกมาเอ่ยเพื่อที่จะช่วยนักปรุงยามือปีศาจ เขาจะพลาดโอกาสที่จะซ้ำคนที่ล้มได้อย่างไร ? เขากล่าวดูถูกต่อ “ ความสามารถของนักปรุงยามือปีศาจนั้น ไม่มีใครเทียบได้ในโลกนี้ เจ้าเด็กน้อยอย่างเจ้า ยังจะกล้ามาวิจารณ์เขาเช่นนี้อีกหรือ ?! ในเรื่องของการรักษาเจ้าไม่ควรค่าแม้แต่ได้ถือรองเท้าของเขาเลย ! ”
ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม แม้ว่าเขาก็อยากจะแก้แค้นให้กับนิกายผลึกมณีทะเล ถึงเขาจะไม่สามารถที่จะสังหารหลี่ฉีเย่ได้ในตอนนี้ เขาทำได้เพียงถากถางเท่านั้น
“ เจ้ากระถางกล่าวถูก ” นักปรุงยาวัยเยาว์กล่าวเชิงสนับสนุน ไม่พลาดโอกาสที่จะโอ้อวด “ เพียงแค่เด็กน้อยไร้ความรู้ไร้ชื่อคนหนึ่งกล้าจะมาสอนนักปรุงยามือปีศาจรักษา ? นี้เหมือนกับการสอนปลาให้ว่ายน้ำ ! ”
เป็นโอกาสอันดีที่จะทำตัวให้โดดเด่น ในตอนนี้นักปรุงยามือปีศาจเหลือเพียงแค่แสดงความสามารถด้านยาที่ไม่มีใครเทียบได้ของเขา ต่อหน้าหยวนไฉ่เหอและหักหน้าหลี่ฉีเย่เท่านั้น เขาจึงหันไปบอกกับบรรพชน “ ท่านบรรพชนตอนที่ข้าจะล้างพิษ ข้าต้องการใช้สมาธิมาก หากมีคนโง่มาพูดขัดอาจจะทำให้ข้าไม่สามารถตั้งสมาธิได้ หากเกิดข้อผิดพลาด ข้าไม่สามารถรับประกันอะไรได้ หากต้องการให้ลูกชายของท่านหายดี โปรดบอกเจ้าโง่นั้นให้หุบปากเสียที ! ”
นี้แหละสิ่งที่เขาชอบที่จะทำ ทำตัวเย่อหยิ่ง แสดงกริยารุนแรงและทำให้ผู้อื่นอับอายขายหน้า
รากบรรพชนนั้นไม่มีทางเลือก ชีวิตของลูกชายเขาอยู่ในกำมือของนักปรุงยามือปีศาจ ดังนั้นเขาจึงกุมมือไว้ด้วยกันและขอร้องหลี่ฉีเย่ “ นายน้อยหลี่การรักษานี้สำคัญนัก โปรดก้าวถอยไปและอยุ่ในความสงบ อย่าได้มีการโต้เถียงใดๆอีกเลย ”
หลี่ฉีเย่จ้องไปยังบรรพชนก่อนจะส่ายหัวและเอ่ย “ หากบรรพชนพูดแบบนั้นข้าก็จะไม่กล่าวอะไรอีก ”
เจ้านักปรุงยามือปีศาจกล่าวอย่างโออวด “ไม่ต้องห่วง ท่านบรรพชนตัวข้าช่วยลูกชายท่านได้แน่นอน”
สิ้นคำ เขาวางมือลงบนอกของชายหนุ่ม
“ซี่......” ช่วงเวลาที่เถ้าถ่านตกลงบนบาดแผล ก็เริ่มสลายตัวพิษ พลังงานสีดำทะมึนที่มาจากบาดแผลกลับกลายเป็นหมอกสีเขียว
“ มันได้ผล ความสามารถของนักปรุงยามือปีศาจไม่มีใครในโลกเที่ยมได้จริง ชื่อเสียงของเขาสมคำร่ำลือนัก มีเพียงคนโง่ที่กล้าตั้งข้อสังสัย !” หลังจากเห็นการรักษานักปรุงยารุ่นเยาว์ก็ตื่นเต้น
นักปรุงยามือปีศาจเองก็ยินดีกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขายิ้มอย่างภาคภูมิด้วยความมั่นใจในความสามารถเรื่องยาอย่างเต็มเปี่ยม แม้เรื่องการกลั่นยาของเขาจะไม่ยิ่งใหญ่เหมืองเทพนักปรุงยาผมขาวพี่ชาย แต่มั่นใจได้ว่าไม่มีใครเทียบฝีมือการรักษากับเขาได้แน่นอน !
“อ๊า ? “ แต่แล้ว สีหน้าของนักปรุงยามือปีศาจก็เปลี่ยนในชั่วพริบตา แสงสีดำพุ่งขึ้นมาด้วยความเร็วที่ไม่น่าเชื่อ แม้แต่ผู้เชี่ยวชาญอย่างรากบรรพชนยังมองทันเพียงแค่เงาเท่านั้น ไม่ทันจะได้เห็นว่านั้นคือสิ่งใด
เป็นเวลาเดียวกับที่หน้านักปรุงยามือปีศาจยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่มีรูขนาดเล็กเจาะอยู่บนหน้าผากของเขา เลือดไหลหยดออกมาจากร่างกายที่เกร็งแข็งก่อนจะล้มลงบนพื้น
เหตุการณ์ทุกอย่างดำเนินอย่างรวดเร็ว หลายคนไม่สามารถสงบและทำได้เพียงก้าวถอยไป ไม่มีใครกล้าจะเข้ามาใกล้
แม้แต่ตัวบรรพชนเองก็ตกตะลึง ก่อนจะกล่าว “เกิดอะไรขึ้น ! ” เขาสะดุ้งหลังจากเห็นร่างของนักปรุงยามือปีศาจล้มลงที่พื้นพร้อมรูเล็กๆที่เจาะบนหน้าผากของเขา แม้แต่ราชันเทพสวรรค์เช่นเขาก็ไม่รู้ว่าตัวอะไรเจาะหน้าผากของนักปรุงยามือปีศาจ
“พระเจ้า ...” นักปรุงยากรีดร้องด้วยความหวาดกลัว หน้าของเขาซีดลงพร้อมขาอันสั่นเทา
ด้วยความที่เป็นนักปรุงยาอัจฉริยะ หยวนไฉ่เหอเริ่มตระหนักได้ถึงเรื่องบางอย่างและกล่าวอย่างตกใจ “มีบางอย่างอยู่ในร่างของเขา ! ”
“อ่า ” ชายหนุ่มที่นอนอยู่แผดร้องออกมา ร่างกายของเขาเกร็งอีกครั้งเหมือนกำลังจะแบ่งออกเป็นเสี่ยง ข้างหนึ่งได้ยินเสียงกระดูกสั่นเบียดกันจนเหมือนจะแตกหัก ชายหนุ่มกลิ้งไปมา ร่ำร้องด้วยความเจ็บปวด !
“ลูกชายข้า ! ” บรรพชนกรีดร้องอย่างหวาดกลัว เขาใช้พลังของตนเพื่อผนึกร่างกายของลูกชายเพื่อปลดเขาออกจากความเจ็บปวดแต่...ผลลัพธ์กลับไม่ดีนัก
“ เจ้าไม่ยอมฟังสิ่งที่ข้าพูดถึงได้ต้องลงเอยเช่นนี้ ” หลี่ฉีเย่มองไปยังนักปรุงยามือปีศาจนอนอยู่ที่พื้นดินและกล่าวอย่างไม่แยแส “ เจ้าทำได้เพียงตำหนิตัวเองที่หาเรื่องตาย ทว่าตอนนี้เจ้ากำลังนำคนอื่นตายไปพร้อมกับเจ้าด้วย ช่างน่าอัปยศจริงๆ ”
ทุกคนต่างรู้สึกหนาวสั่น ไม่มีใครเห็นว่านักปรุงยามีปีศาจตายอย่างไรหรือสิ่งใดกันที่อยู่ในร่างกายของลูกชายรากบรรพชน !
