หลายคนอ้าปากค้างหลังจากเห็นหมื่นละอองดาวเปลี่ยนเจ้านาย แน่นอนคนที่หวาดกลัวมากที่สุดก็คือโจกัวเย้า เนื่องจากเขารู้ดีว่ามันน่ากลัวมากแค่ไหน
แม้แต่คนที่อยู่ในเมืองนักปรุงยาที่ใช้กระจกสวรรค์เฝ้าดูก็ยังรู้สึกหนาวเย็นไปถึงจิตวิญญาณ พวกเขาสูดลมหายใจลึก
" เจ้ากระทั้งควบคุมหมื่นละอองดาวไม่ได้แต่ยังอ้างว่าตัวเองเชียวชาญในศาสตร์ของแมลง..เจ้าประเมินตัวเองสูงเกินไป " หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " วันนี้ข้าจะเปิดตาของเจ้าเองว่าผู้เชียวชาญแมลงที่แท้จริงเป็นยังไง ! "
หลังจากกล่าวเสร็จหลี่ฉีเย่ก็ออกคำสั่ง หมื่นละอองดาวบนหัวเขา " ไป ! "
ทันใดนั้น หมื่นละอองดาวทั้งหมดก็พุ่งหาโจกัวเย้าเหมือนกับคลื่นสึนามิ
โจกัวเย้านั้นหวาดกลัวจากก้นหัวใจและตะโกน " ม่ายย ! "
" ตูม ! " ทันใดนั้นก็มีเงาโผล่ออกมาและแบกโจกัวเย้าไปยังเมืองนักปรุงยาด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ พวกเขาหายตัวไปในพริบตา
เงานี้ปรากฏตัวเร็วเกินไป ทว่ามีบางคนที่เห็นว่านั้นเป็นชายชรา น่าเสียดายด้วยสุดยอดความเร็วของเขาทำให้ไม่มีใครเห็นอย่างชัดเจน
" วูบบบ ! " เมื่อ หมื่นละอองดาวกวาดผ่านคฤหาสน์ของโจกัวเย้า สถาปนาที่แห่งนั้นก็กลายเป็นขี้เถ้าภายในเวลาไม่กี่วินาที
ทุกคนต่างตกใจกับฉากโหดเหี้ยมดังกล่าว ในยุคปัจจุบันมีเพียงบรรพชนเที่ยงธรรมที่สามารถต่อกรกับสัตว์ทีร้ายกาจนี้ได้ ทว่าแม้แต่บรรพชนเที่ยงธรรมก็ยังพบเวลาที่ยากลำบาก
หลี่ฉีเย่เรียกคืน หมื่นละอองดาวหลังจากโจกัวเย้าถูกเงาปริศนาช่วยไป เขาไม่ได้สั่งให้มันไล่ตามศัตรูอีกต่อไป
มองไปยังตำแหน่งของโจกัวเย้า หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " นี้คือหนึ่งในสี่นักปรุงยาอัจฉริยะ ? ในสายตาข้า เขาไม่ต่างอะไรจากสุนัขตัวหนึ่ง "
คนอื่นอาจจะถูกหัวเราะเยาะหากพวกเขาพูดจาเหล่านี้ แต่ตอนนี้ทุกคนเข้าใจว่าหลี่ฉีเย่มีความสามารถที่จะพูดจริงๆ กระทั้งโจกัวเย้าก็ยังวิ่งหนีราวกับสุนัขไร้หาง คนอื่นอาจจะไม่สามารถเอาชนะหลี่ฉีเย่ได้
ความเงียบเกิดขึ้นทันที หลายคนเริ่มจะสงสัยหลังจากเห็นฉากเหล่านี้ มีคนจำนวนไม่น้อยที่ตระหนักถึงเต๋าแห่งการปรุงยาของหลี่ฉีเย่ ยังมีบางคนที่โลภอยากได้ทักษะของเขาและบางคนที่พยามไม่สร้างความขับข้องใจด้วย
หลังจากหลี่ฉีเย่กลับเข้าไปในบ้านของเขา เทียยี่ก็ปรากฏและเอ่ย " เงานั้นได้พาโจกัวเย้าไปยังที่อยู่ของบรรพชนเสาหลักโลกจากตระกูลเซียน ! "
" ตระกูลเซียนแห่งอาณาจักรนักปรุงยา..." หลี่ฉีเย่หรี่ดวงตาของเขาและเอ่ย
นายหญิงฉีเยียนเอ่ยอย่างอ่อนโยน " โจกัวเย้าอาจจะไม่ได้ลงมือเพียงลำพัง มันดุเหมือนตระกูลเซียนก็เกี่ยวข้องด้วยเช่นกัน บรรพชนเสาหลักโลกแต่งงานกับตระกูลหวังฟู่ และโจกัวเย้าก็คงได้รับการช่วยเหลือจากตระกูลเซียน ข้าเกรงว่าตอนนี้ตระกูลหวังฟู่ ตระกูลเซียน รวมถึงรัฐโจอาจจะอยู่ฝังเดียวกัน บางทีอาณาจักรนักปรุงยาก็อาจจะร่วมด้วย "
" บรรพบุรุษของตระกูลเซียนยังเป็นบรรพชนของอาณาจักรนักปรุงยา " หยวนไฉ่เหอเอ่ยเตือน " มันจะเป็นปัญหาหากอาณาจักรนักปรุงยาเข้ามาเกี่ยวข้อง "
" มันไม่เป็นปัญหาเลย " หลี่ฉีเย่เอ่ยด้วยรอยยิ้ม " มอบโจกัวเย้ามาแล้วทุกอย่างยังเจรจาได้ หากไม่ข้าจะเหยียบย่ำตระกูลเซียน ปกป้องศัตรูก็เหมือนต่อต้านข้า ! "
" หากท่านท้าทายตระกูลเซียน ก็เหมือนกับท้าทายอาณาจักรนักปรุงยา " แม้แต่เทียยี่ก็ยังเอ่ยเตือนหลี่ฉีเย่
หลี่ฉีเย่เพียงอมยิ้มกับเรื่องนี้และไม่ได้พูดอะไรอีก เทียยี่ถอนหายใจอย่างเงียบๆและรู้ได้ว่าพายุกำลังมา
ไม่มีกำแพงหรือประตูใดที่ปิดกั้นเรื่องนี้ไว้ เมื่อโจกัวเย้าได้รับการช่วยเหลือมีคนเห็นเงานั้นพุ่งไปยังตระกูลเซียน
ข่าวนี้แพร่กระจายอย่างรวดเร็วและทำให้หลายคนมองหน้ากันและกัน ทว่าไม่มีใครกล้าแสดงความเห็น
ตัวตนระดับสูงจำนวนมากรู้ว่าตระกูลเซียนมีความสัมพันธ์กับราชวงศ์ มันอาจจะกล่าวได้ว่าตระกูลเซียนเป็นสาขาหนึ่งของราชวงศ์ !
บรรพชนเสาหลักโลก , เซียนเหมา นั้นมีสถานที่อ่อนแอมากในราชวงศ์หากเทียบกับรากบรรพชน หากเทียบในตำแหน่งนี้รากบรรพชนเป็นผู้นำของพวกเขา
แต่นั้นก็เป็นเพียงส่วนของรุ่นเยาว์ เซียนเหมานั้นมีชื่อเสียงเพราะเขาทำประโยชน์ให้กับอาณาจักรมาก เนื่องจากเขายังหนุ่มอนาคตของเขายังดูสดใส ทว่ามีสิ่งหนึ่งทีรากบรรพชนเทียบกับเซียนเหมาไม่ได้ - ตระกูลของเขานั้นอ่อนแอกว่าตระกูลเซียน
บรรพชนตระกูลเซียนยังมีชีวิตอยู่ นอกจากนี้เขายังถูกฝังในดินแดนบรรพชนของอาณาจักร สิ่งเพียงลำพังก็พอแล้วที่จะแสดงสถานะของตระกูลเซียน
จากการช่วยเหลือนี้ทุกคนรู้แล้วว่าตระกูลเซียนมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ และยังชี้ให้เห็นว่าอาณาจักรอาจจะร่วมด้วย
เมื่อราชวงศ์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยไม่มีบรรพชนปีศาจหรือราชันหินคนใดกล้าเอ่ยตำหนิ คนที่มีสายตาที่ดีจะรู้ว่าไม่ใครกล้าต่อต้านอาณาจักร จากเรื่องใหญ่จะกลายเป็นเรื่องเล็กน้อย
เมื่อทุกคนคิดถึงความสงบนี้ ทันใดนั้นหลี่ฉีเย่ประกาศออกมาจากที่พักของเขา " ตระกูลเซียน จงหมอบโจกัวเย้ามา หากไม่อย่าตำหนิข้าที่จะบดขยี้พวกเจ้า ! "
คำกล่าวนี้ทำให้ผู้เชียวชาญและเชื้อสายทั้งหลายที่อยู่ในเมืองต่างตกตะลึง พวกเขารู้สึกว่านี้เป็นวิธีที่หยิ่งยโสเกินไป ทุกคนคิดว่าหลี่ฉีเย่จะปล่อยเรื่องนี้ไปหลังจากโจกัวเย้าถูกช่วยโดยตระกูลเซียน ไม่มีใครกล้ายั่วยุตระกูลเซียนและอาณาจักร
ในความคิดเห็นของพวกเขาหลี่ฉีเย่บรรลุจุดประสงค์ของเขาแล้วโดยการเอาชนะโจกัวเย้า นี้จะทำให้เขามีชื่อเสียงอย่างมากเพราะโจกัวเย้าเป็นหนึ่งในสี่อัจฉริยะ
ความสำเร็จดังกล่าวทำให้นักปรุงยารุ่นเยาว์ต่างอิจฉา คนฉลาดควรรู้ว่าเมื่อไหร่ควรจะพอ !
ทว่าหลี่ฉีเย่ทันใดนั้นก็ออกมาประกาศให้ตระกูลเซียนมอบโจกัวเย้ามา นี้จะไม่ให้ทุกตกตะลึงได้อย่างไร ?
" ท้าทายตระกูลเซียนในเมืองนักปรุงยา....ไม่ต้องกล่าวถึงรุ่นเยาว์ แม้แต่คนรุ่นเก่าก็ยังไม่กล้าทำ " หนึ่งในผู้ปกครองตกใจเมื่อได้ยินคำกล่าวของหลี่ฉีเย่
บรรพชนปีศาจพึมพำ " เจ้าเด็กนี้ไร้ความปราณีจริงๆ เขาตอนแรกฆ่าบรรพชนตระกูลหวังฟู่ ตอนนี้มาท้าทายตระกูลเซียน บรรพชนตระกูลเซียนยังมีชีวิต แต่เขาก็ยังกล้าทำเช่นนี้ "
นอกจากประหลาดใจแล้วหลายคนยังคิดว่านี้เป็นการตัดสินใจที่ไม่ฉลาดอย่างมา หลี่ฉีเย่ยืนอยู่บนชัยชนะ แต่เขาก็ยังกล้าท้าทายตระกูลเซียน นี้เรียกว่ารนหาที่ตาย
" น้องชายหลี่ บางคนควรรู้จักปล่อยวาง " หลังจากหลี่ฉีเย่ประกาศ ผู้นำของตระกูลเซียน บรรพชนเสาหลักโลกก็ออกมาประกาศ " ศิษย์น้องโจได้พ่ายแพ้เจ้าไปแล้ว ทำไมถึงยังแสดงความก้าวร้าวอีก ? "
" ตอนนี้มาเรียกข้าน้องชายแล้ว ? " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างไม่แยแส " เจ้าสามารถเรียกข้าว่าน้องชายได้หลังจากมอบโจกัวเย้ามา และเกี่ยวอะไรกับการปล่อยวาง ? ไร้สาระ เขานั้นพ่ายแพ้และต้องทำตามสัญญา ชีวิตของเขาเป็นของข้า หากไม่ออย่าได้ตำหนิว่าข้าไร้เมตตา ! "
การแสดงออกของบรรพชนกลายเป็นจมหลังจากหลี่ฉีเย่ปฏิเสธไว้หน้าเขา อย่างน้อยที่สุดก็มีคนน้อยมาในเมืองที่กล้าจะหักหน้าเขา
แต่ตอนนี้ผู้เยาว์เช่นหลี่ฉีเย่กับกล้าทำ โดยไม่สนใจอะไรแต่อย่างใด
" น้องชายหลี่ ข้านั้นพยามจะไกลเกลี่ยข้อพิพาทของพวกเจ้าทั้งสอง " เซียนเหมาลดเสียงลงและเอ่ย " หากน้องชายหลี่ยินดีประตูของพวกเราพร้อมเปิดรับการเจรจากับโจกัวเย้า.."
ถึงแม้ว่าเขาจะกล่าวอย่างสุภาพแต่หลี๋ฉีเยก่็เอ่ยขัด " ไม่มีอะไรจะต้องพูด ผู้แพ้จะต้องรบผล มอบตัวโจกัวเย้ามาและข้าจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น ! "
" หลี่ฉีเย่อย่าให้มันมากไปนัก ! " ในที่สุดเซียนเหมาก็หมดความอดทน " เมืองนักปรุงยาไม่ใช่สถานที่ที่เจ้าจะมาทำอะไรตามต้องการ ! "
หลี่ฉีเย่ยกคิ้วขึ้นและเอ่ย " เมืองนักปรุงยาแล้วยังไง ? แม้จะเป็นโลกอมตะ ข้าก็จะทำสิ่งที่ข้าอย่างทำ "
" หากตระกูลเซียนต้องการมีผู้สืบทอดอยู่ เช่นนั้นก็มอบโจกัวเย้ามา และข้าจะไม่ทำให้ตระกูลเซียนต้องล่มสลาย ! " หลี่ฉีเย่กล่าวอย่างไม่แยแส
เซียนเหมาแค่นเสียงเอ่ย " หากไม่เล่า ? "
หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " หากไม่เช่นั้นก็รอดูตระกูลเซียนล้มสลาย แน่นอนข้าเป็นคนมีเมตตา ข้าจะให้โอกาสตระกูลเซียนสามวัน ภายในสามวันให้ส่งศิษย์และผู้อาวุโสออกไปให้หมด หลังจากสามวันไปแล้วข้าจะมาเยี่ยมตระกูลเซียนด้วยตัวเอง ! "
แม้ว่าบทสนทนานี้จะก้องไปทั่วชั้นฟ้าและไม่มีใครขัดพวกเขาได้ หลายคนก็สั่นสะท้านเมื่อหลี่ฉีเย่ประกาศทำลายล้างตระกูลเซียน !
