ทว่าการเข้าไปภายในบ่อนั้นไม่ได้ใช้เพียงแต่ความแข็งแกร่ง แต่ยังต้องใช้ความรู้แจ้งที่มีด้วย !
บรรพชนเล็บจันทร์เสี้ยวนั้นแข็งแกร่งมาก และภายในพริบตาเขาก็สามารถก้าวไปได้สี่สิบก้าว แต่หลังจากนั้นมันกลายเป็นเรื่องยากลำบาก เขานั้นใช้อาวุธจักรพรรดิและอาศัยกลิ่นอายทรงอำนาจของมันทำให้เขาเดินไปข้างหน้าต่อ
เขาแน่นอนว่าแข็งแกร่ง แต่เกี่ยวกับความสามารถและพรสวรรค์ เขานั้นยังไม่สามารถเทียบกับเทียนหุยหลี่ได้
กลุ่มของผู้เชียวชาญตามบรรพชนเข้าไป พวกเขาไม่ได้ต้องการจับหลี่ฉีเย่แต่ต้องการสมบัติที่ยิ่งใหญ่
อีกกลุ่มหนึ่งยอดตัดสินใจที่จะดูสถานการณ์อยู่เบื้องนอกก่อนจะลงมือ
" ซุ่มมม ! " มีปลากระโดดขึ้นมาจากน้ำวน เห็นได้ชัดว่ามันถูกสร้างขึ้นมาจากน้ำวันนั้นเอง
" ซุ่มมม ! " พวกมันจำนวนมากกระโดดขึ้นมาจากน้ำวนและกลับลงไป คนจำนวนมากล้วนเห็นพวกมัน ! หลังจากพวกมันจำนวนมากลับลงไปในน้ำ เต๋าขนาดยักษ์ก็ผุดขึ้นมาจากน้ำวน ร่างกายของมันใส่กระจ่างชัดเหมือนปลาก่อนหน้า
ด้านหลังของมันเป็นแผ่นจารึกขนาดใหญ่ กลุ่มปลาวิ่งวนรอบๆมัน
เต่ายักษ์น้ำพร้อมกับแผ่นจารึกกลายเป็นหนึ่งเดียวกับบ่อ เมื่อมันเพิ่มขึ้น เริ่มก็กระเพื่อมขึ้น จารึกเป็นหนึ่งเดียวกับมัน บ่อก็กลายเป็นหนึ่งเดียวกับมัน
หลานอวิ๋นจูสั่นสะท้านขณะที่มองไปยังแผ่นจารึกที่สร้างจากน้ำบนหลังของเต่า ลักษณะจารึกนี้เหมือนกับลักษณะจารึกที่เปิดเส้นทางในการเข้าไปยังสวนนักปรุงยาอมตะ
" หรือนั้นจะเป็น...สิ่งที่เปิดเส้นทางไปยังสุสานลับ ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามอย่างรวดเร็ว
" บ่อน้ำตัวมันเองเป็นเส้นทางที่จะเข้าไปสู่สุสานลับของเขตน้ำ พวกเราจะต้องเปิดจารึกนี้ ทว่าเพียงแต่ตอนนี้ไม่ต้องสนใจมัน พวกเราจะเข้าไปยังสุสานลับแทน "
เมื่อเต่าน้ำลอยตัวขึ้นมันถูกห้อมล้อมไปด้วยปลาน้ำจำนวนมาก ปลาเหล่านี้สร้างเป็นกำแพงปลาน้ำจำนวนมากรอบๆบ่อ
ไม่นานหลังจากนั้นมีหลุมดำขนาดเล็กปรากฏอยู่ตรงกลางน้ำวน
" ซุ่มมม ! " ดอกไม้ปรากฏออกมาจากหลุมดำและตั้งอยู่ตรงกลางน้ำวน
" พรึบ ! " เสียงของดอกไม้แบ่งบานดังออกมา แม้ว่ามันจะแผ่วเบา แต่ทุกคนที่อยู่ในเขตน้ำล้วนได้ยิน
เสียงที่แบ่งบานอย่างแผวเบานี้ทำให้หัวใจของผู้ฝึกตนหลายคนที่กำลังกังวลและได้ผ่อนคลายลง กลีบดอกไม้แต่ละดอกบานออกช้าๆราวกับเป็นดอกบัว แต่เป็นดอกบัวสีดำสนิทราวกับยามราตรี
เมื่อมันแบ่งบานท้องฟ้าก้กลายเป็นมืดลง กลีบแต่ละกลีบทำให้ท้องฟ้ากลายเป็นมืดและแทนที่แสงสว่าง
" นี้...นี้มันเกิดอะไรขึ้น ? " ท้องฟ้าที่มืดอย่างกระทันให้ทำหลายคนตกตะลึง
การเบ่งบานของดอกไม้ทำให้ชั้นฟ้ามืดได้ - นี้มันเป็นไปได้อย่างไร ? มันเหมือนกับว่ากำลังย้อมสีดำแทนที่สีขาว คล้ายกับเป็นหยินและหยาง !
" หรือนี้จะเป็น...ดอกไม้...ดอกไม้ที่ทรงอำนาจมากที่สุดในโลก ! " บรรพชนจากนิกายทรงอำนาจสั่นสะท้านเมื่อคิดถึงเรื่องนี้
ในเวลานี้ คนมากกว่าสิบคนวิ่งออกมาจากเงามืด รวมถึงบรรพชนจากเชื้อสายจักรพรรดิ พวกเขาเต็มไปด้วยความระวัง ตราบใดที่พวกเขาสามารถได้รับดอกไม้นี้ได้ แม้จะแลกกับชีวิตของพวกเขาก็ยังคุ้มค่า
สิ่งเดียวที่อยู่ในจิตใจของพวกเขาตอนนี้ก็คือการวิ่งเข้าไปถึงศูนย์กลางของบ่อและเป็นคนแรกที่เด็ดดอกไม้
ผู้ฝึกตนคนอื่นจะยังสงบได้อย่างไรหลังจากเห็นบรรพชนเหล่านี้ออกมา ?
" สุดยอดสมบัติอยู่ที่นี่ ! โชคลาภที่ยิ่งใหญ่อยู่ที่นี่แล้ว ! " บางคนตะโกนออกมา คลื่นของฝูงชนเข้าไปในบ่อทันที
" ลงมือเดี๋ยวนี้ ! " เมื่อกลีบดอกไม้บานออกทั้งหมด หลี่ฉีเย่ตะโกนบอกหลานอวิ๋นจู
หลานอวิ๋นจูได้เตรียมตัวไว้แล้ว นางรีบวิ่งไปด้านหน้าตามคำสั่งของหลี่ฉีเย่ ในพริบตาต่อมา การเกิดใหม่ของเจตจำนงแห่งสวรรค์ได้ปรากฏพร้อมกับจักรวาลที่ทอดยาวออกไป ด้ววยจักรวาลนี้มันสามารถกระตุ้นดวงอาทิตย์และดวงดจันทร์ได้ ในเวลานี้ไม่มีใครสามารถบอกได้ว่าเป็นเวลากลางวันหรือกลางคืน
ในเวลานี้ เขตน้ำทั้งหมดได้เปลี่ยนไป มันอยู่ระหว่างกลางวันและกลางคืน วงจรสวรรค์แม่น้ำชะตากรรมเป็นสิ่งที่ถูกสร้างขึ้นโดยจักรพรรดิอมตะฉินหลี่ มันอนุญาติให้หลานอวิ๋นจูเปลี่ยนโลกเป็นวัฏจักรของการเกิดใหม่ นางรีบหยิบดอกบัวสีดำและบางบนฝ่ามือ
ดอกบัวที่บานนี้ดูเหมือนจะมีขนาดที่เล็กลง แต่มันเต็มไปด้วยอำนาจที่ลี้ลับ กลีบของมันดูเหมือนจะสามารถฉีกเก้าชั้นฟ้าและพลิกวงจรกำเนิดใหม่ทั้งหมดได้
ในเวลาไม่ถึงนาที เงาได้เริ่มปรากฏ อำนาจของเจตจำนงแห่งสวรรค์ได้ถูกปล่อยออกมา เหมือนกับว่าจักรพรรดิอมตะฉินหลี่นั้นมาด้วยตัวเองและเปิดใช้สุดยอดเต๋าของเขา พลังงของมันทำให้ดูดดอกไม้ไว้บนฝ่ามือได้ ดอกบัวสีดำที่แบ่งบานก็เริ่มขยับอีกครั้ง
ดอกบัวสีดำสุดท้ายก็ลอยเข้าไปยังประตูพรสวรรค์ของหลานอวิ๋นจู นางประสบความสำเร็จในการได้รับดอกบัวโดยใช้คัมภีร์ของท่านบรรพบุรุษ
" สำเร็จแล้ว ! " หลานอวิ๋นจูอุทานด้วยความตื่นเต้นเพราะนางรู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของดอกบัวนี้ นี้เป็นสมบัติที่น่าอัศจรรย์ !
" มีเพียงเจตจำนงแห่งสวรรค์ที่มีต้นกำเนิดจากดอกบัวที่ทำให้เจ้าถอนดอกบัวไปจากเขตน้ำได้ นี้เรียกว่าการกลับสู่เจตจำนงดั่งเดิม " หลี่ฉีเย่มีความสุขอย่างมากที่นางได้รับมัน
ในอดีต เขานั้นหวังให้จักรพรรดิอมตะฉินหลี่ได้รับมัน ทว่าน่าเสียดายที่จักรพรรดิอมตะนั้นโชคร้ายและล้มเหลว แต่ตอนนี้ลูกหลานของจักรพรรดิได้รับดอกบัวนี้ ราวกับนี้เป็นเจตจำนงของสวรรค์
" ไม่ ! " หลายคนกลายเป็นบ้าคลั่งหลังจากเห็นหลานอวิ๋นจูเด็ดดอกบัวนี้กลับไปได้ พวกเขาคิดถึงการขโมยมันจากนาง โดยเฉพาะบรรพชนจากเหล่านิกายทรงอำนาจ พวกเขายอมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อให้ได้รับดอกบัว ดังนั้นพวกกเขาจะปล่อยนางไปได้อย่างไรกัน ?
" ดอกบัวนี้มันมีชื่อว่าอะไร ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถาม นางนั้นยังไม่ได้ใช่พลังของดอกบัว แต่นางรู้ว่ามันทรงอำนาจอย่างมาก
" ดอกบัวรากราตรี - มันมีเพียงดอกเดียวในโลก " หลี่ฉีเย่เอ่ย " มันไม่เพียงแต่ทรงพลังเท่านั้น มันยังมีผลกระทับที่น่าอัศจรรย์เมื่อเจ้าบ่มเพาะ วงจรสวรรค์แม่น้ำชะตากรรม แม้แต่ปราศจากดอกไม้นี้บรรพบุรุษของเจ้ายังเป็นจักรพรรดิได้ ตอนนี้เจ้าได้รับโอกาสที่ดีกว่าเขามากนัก "
หลานอวิ๋นจูอดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม " ท่านลุง ด้วยท่านยังอยู่ ท่านยังคิดว่าข้าจะมีโอกาสเป็นจักรพรรดิอมตะอีกรึ ? "
ที่นางเอ่ยนี้ไม่ใช่เพราะว่านางนั้นขาดความมั่นใจ นางกล้าที่จะท้าทายสามวีรบุรุษโดยไม่เกรงกลัว ทว่านางไม่มั่นใจที่จะต่อต้านหลี่ฉีเย่ นางนั้นรู้ดีว่าโอกาสที่เขาจะได้รับเจตจำนงแห่งสวรรค์ของยุคนี้มากกว่าสามวีรบุรุษมากนัก ให้ต่อต้านหลี่ฉีเย่ ? นางรู้ได้ว่าแทบจะไม่มีโอกาสชนะเลย
" เจ้าต้องเชื่อมั่นใจตนเอง " หลี่ฉีเย่กล่าวขณะที่เขาดีดหน้าผากของนาง จากนั้นเขาก้มุ่งหน้าไปยังน้ำวนและเอ่ย " ข้าจะต้องเข้าไป มันจะไม่มีโอกาสอื่นอีกหากข้าพลาดครั้งนี้ "
" ข้าจะไปกับท่าน ! " หลานอวิ๋นจูรีบเอ่ย
หลี่ฉีเย่เปิดประตูพรสวรรค์ของเขา ตอไม้ทันใดนั้นก็พุ่งเข้าไปยังหลุมดำและเปิดประตู หลี่ฉีเย่คำรามก่อนที่ทั้งสองจะเข้าประตูไป
เมื่อท่านสองยืนตรงได้ หลานอวิ๋นจูมองไปด้านหน้าและเห็นความว่างเปล่า นี้มันตรงกันข้ามกับเขตไม้ สถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยความว่างเปล่า มันเหมือนกับว่าทั้งสองได้เคลื่อนย้ายมายังโลกอื่น ไม่มีสิ่งมีชีวิตอยู่ในสถานที่นี่และมีเพียงความว่างเปล่าไร้ที่สิ้นสุด
" พวกเราจะไปที่ไหนดี ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามขณะมองไปยังความว่างเปล่าเบื้องหน้า
หลี่ฉีเย่มองไปรอบๆก่อนจะชี้ไปยังขอบฟ้าที่มีแสงของดวงดาราส่องอยู่และเอ่ย " พวกเราจะไปยังเส้นทางนี้ หากข้าเดาไม่ผิดมันจะมีของที่ข้าต้องการอยู่ "
" มันคืออะไร ? " หลานอวิ๋นจูเอ่ยถามอย่างสงสัย ดอกไม้รากราตรีที่มีเพียงดอกเดียวในโลกก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้นางสั่นสะท้าน แต่มันดูไม่มีค่าให้หลี่ฉีเย่ใส่ใจ เขากับไม่ต้องการสมบัติล้ำค่าจากสุสานลับ แต่ทว่าเป็นอย่างอื่น
" ข้าก็ไม่รู้ " หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " หลุมฝังศพแห่งลางร้ายนั้นมีห้าเขต และแต่ละเขตมีสวนลับของตัวเอง แม้ว่าข้าจะไม่มันใจว่ามีสิ่งใดอยู่เบื้องหน้านี้ แต่สิ่งนี้จะต้องเป็นบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับชะตากรรมของพวกเรา "
