" แกร๊ก ! " เสียงของประตูไม้เปิดออกดังขึ้น ในเวลานี้ประตูของตระกูลเซียนเปิดออกราวกับพวกเขาไม่ได้เตรียมต่อสู้และยินดีตอนรับการมาถึงของหลี่ฉีเย่
ฝูงชนสั่นสะท้านเมื่อเห็นประตูไม้เหล่านี้เปิดออกโดยปราศจากศิษย์ดูแล นี้เห็นได้อย่างชัดเจนว่าตระกูลเซียนไม่ได้กังวลกับการโจมตีของหลี่ฉีเย่และมั่นใจในชัยชนะของตัวเอง
" หลี่ฉีเย่อย่าแม้แต่จะฝันที่จะเอาหัวของศิษย์น้องโจไป ! " บรรพชนเสาหลักโลก , เซียนเหมาโผล่ออกมาจากภูเขาตระกูลเซียนและเอ่ย " บรรดาผู้ที่อยู่ในเมืองนักปรุงยาคือแขกของเรา ! อาณาจักรนักปรุงยาจะปกป้องความปลอดภัยของพวกเขา ! "
การกล่าวอย่างนี้มันมีอีกความหมายหนึ่ง - นั้นคือปัญหานี้ไม่เพียงเป็นของตระกูลเซียน แต่ยังเป็นของอาณาจักรนักปรุงยา !
บรรดาผู้ที่สนใจสงครามครั้งนี้ต่างรู้สึกหนาวเย็นเมื่อรู้ว่าอาณาจักรต้องการจะลงมือจริงๆ ทันใดนั้นก็ไม่มีใครเห็นชัยชนะของหลี่ฉีเย่อีกต่อไป เหล่าฝ่ายต้องข้ามของอาณาจักรล้วนแต่มีจุดจบที่ไม่ดี
หลี่ฉีเย่ยกคิ้วขึ้นและเอ่ย " ข้าไม่ได้มาทีนี่เพื่อเจรจากับเจ้า ข้าให้พวกเจ้าสองทางเลือก หนึ่งมอบหัวของโจกัวเย้ามา หรือสองให้ข้าทำลายตระกูลเจ้าทิ้งซะ ! "
" คำพูดที่ใหญ่โต ! " เซียนเหมาแค่นเสียงเย็นชา " เจ้าคิดว่าเมืองนักปรุงยาเป็นสถานที่ที่เจ้าจะทำอะไรตามต้องการได้ ? ทำตัวให้ฉลาดขอร้องพวกเราซะ เรื่องนี้จะได้จบอย่างสันติ อำนาจของอาณาจักรไม่ได้อนุญาติให้ผู้ใดมาคัดค้าน ! "
บรรพชนได้ยกอำนาจของอาณาจักรขึ้นมาราวกับเขาเป็นตัวแทนของอาณาจักร การกล่าวเช่นนี้ย่อมทำให้ผู้คนหวาดกลัว !
" เอาละมันดูเหมือนพวกเจ้าถ้าไม่เห็นโรงศพจะไม่หลั่งน้ำตา ดี ดี ข้าจะช่วยเจ้าเอง " หลี่ฉีเย่ส่ายหัวและเอ่ย " ข้านั้นเป็นคนมีเมตตาให้ผู้เยาว์กับเหล่าชายชราออกไป และตอนนี้มันถึงเวลาที่ข้าจะอาบที่นี่ด้วยฝนเลือดแล้ว "
" เด็กน้อย เจ้ากล้าจะพูดจาอุกอาจต่อหน้าประตูบ้านข้า !? " เสียงตะโกนดังออกมา แม้ว่ามันจะไม่ดังมาก แต่มันก็เหมือนเสียงฟ้าร้องปรากฏข้างหูทุกคน ทั้งเมืองได้ยินคำกล่าวนี้
ชายชราคนหนึ่งปรากฏตัวบนยอดเขาตระกูลเซียน ช่วงเวลาที่ชายคนนี้ปรากฏออกมา หญ้าและดอกไม้นับไม่ถ้วนล้วนแต่บานออก กลิ่นอายนักปรุงยาของเขากระจายไปทั่วตระกูลเซียน สมุนไพรได้สัมผัสกลิ่นอายนี้จะเต็มไปด้วยชีวิตชีวา
ผู้คนสามารถจินตนาการได้ถึงความน่ากลัวของเต๋าแห่งกาปรุงยาของชายชราคนนี้ พลังของมันทำให้พืชและต้นไม้เติบโตได้ทันที
" บรรพชนนักปรุงยาตระกูลเซียน ! " แม้แต่บรรพชนจากขุมอำนาจก็ยังกรีดร้องเมื่อเห็นชายคนนี้ปรากฏตัว
มีข่าวลือว่าบรรพชนนักปรุงยาอยู่ที่ตระกูลเซียน แต่นี้เป็นเพียงคำบอกเล่า การได้เห็นเขาปรากฏตัวจริงๆเป็นเรื่องที่ต่างออกไป
" บรรพบุรุษตระกูลเซียน หนึ่งในบรรพชนของราชวงศ์ ปรมาจารย์ในตำนาน จุดสูงสุดของนักปรุงยาในตำนาน ! " ตัวตนที่ยิ่งใหญ่กล่าวฉายาของบรรพชนตระกูลเซียนออกมาอย่างสั่นสะท้าน
บรรดาผู้ที่เรียกตัวเองว่าปรมาจารย์ในตำนานล้วนแต่ทรงอำนาจ อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องเป็นทองคำยุคบรรพชน หรือตัวตนที่อีกก้าวเดียวจะเข้าสู่ทางเลือกทั้งสอง
บรรพชนนักปรุงยาตระกูลเซียนไม่ใช่เพียงปรมาจารย์ในตำนานเท่านั้น แต่เขายังเป็นนักปรุงยาในตำนานระดับสูง นี้เป็นสถานะที่สูงส่งระดับใดกัน ? สำหรับขุมอำนาจใดๆ เขาล้วนเป็นสมบัติล้ำค่า
บรรพชนเสาหลักโลกทันใดนั้นก็หมอบกราบกับพื้นเมื่อบรรพบุรุษของเขาปรากฏตัว
สำหรับหลี่ีเย่เขาไม่ได้ประหลาดใจ ทุกอย่างอยู่ในการคาดเดาของเขาทั้งหมดแล้ว
" ย้อนกลับไปในอดีตยามตระกูลเซียนแสดงอำนาจ มันทำให้เกิดพายุในโลกและหลายเขตหายไป ! " บรรพชนนักปรุงยาแค่นเสียงน่ากลัวก่อนจะมองหลี่ฉีเย่และเอ่ย " วันนี้เมื่อตระกูลเซียนของข้าเลือกทำตัวไม่โดดเด่น ผู้เยาว์หยิ่งยโสถึงกับกล้ามาประกาศจะทำลายตระกูลถึงหน้าบ้านข้า ! "
ผู้เยาว์คนอื่นล้วนแต่รู้สึกสั่นกลัวเมื่อถูกจองมองโดยปรมาจารย์ในตำนาน ! ทว่าหลี่ฉีเย่มองอย่างไม่แยแส
" หากเจ้าเสร็จสิ้นเวลาโอ้อวดแล้ว เช่นนั้นก็ถึงเวลาที่ข้าจะได้ลงมือ ยังมีอะไรที่เจ้าอยากพูดอีกไหม ? " หลี่ฉีเยเ่หลือบมองบรรพชนและเอ่ย " แน่นอนข้าสามารถพูดมันแทนเจ้าได้ ตัวอย่างเช่น เจ้าผู้เยาว์ไม่รู้จักชีวิตและความตาย , กล้ามายั่วยุตระกูลเซียนของข้า , ท้าทายข้าเท่ากับท้าทายอาณาจักรนักปรุงยา , ไม่รู้ความยิ่งใหญ่ของสวรรค์และปฐพี หลังจากกล่าวความชอบธรรมทั้งหมด ก็คงยังไม่เอ่ยเป้าหมายที่แท้จริง..."
หลี่ฉีเย่อมยิ้มเอ่ย " ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการเต๋าแห่งการปรุงยาของข้ารึไง ? ทำไมถึงได้พุดมากนัก ? เจ้าแก่จากตระกูลหวังฟู่ก็อยู่กับเจ้าด้วย ใช่ไหม !? เจ้าอุสาวางแผนอย่างรอบคอบมายังจะมาแสดงควาามชอบธรรมอีก ไม่เบื่อรึไง ? โลกของผู้ฝึกตนคือคนแข้งแกร่งกลืนกินผู้อ่อนแอ การฆ่าและปล้นล้วนไม่ใช่เรื่องน่าอาย สิ่งทีน่ารังเกียจก็คือการเป็นสตรีขายตัวและยังอางว่าบริสุทธิ์ - ช่างน่ารังเกียจจริงๆ "
คำกล่าวของหลี่ฉีเย่ทำให้หลายคนสูดลมหายใจเข้าลึก
ตัวตนระดับสูงล้วนคาดเดาเป้าหมายของตระกูลเซียน แต่คำกล่าวของหลี่ฉีเย่ทำให้พวกเขาเข้าใจทุกอย่างได้อย่างชัดเจน
" นี้เป็นการใส่ร้าย..." เซียนเหมาตะโกน " อาณาจักรนักปรุงยาของข้ามีเต๋าแห่งการปรุงยาของนักปรุงยาจักรพรรดิถึงสี่ ทำไมพวกเขาถึงต้องการ..."
หลี่ฉีเย่เอ่ยขัดจังหวะ " เอาละ อย่างที่้ข้าเอ่ยไปก่อนหน้าอย่าได้เสียเวลาทำตัวเป็นโสเพณีที่บริสุทธิ์ กล่าวตามตรงข้าต้องการจะทำลายตระกูลเซียนของเจ้า ใครบอกให้เจ้าไปเกลือกกลัวกับตาแก่ตระกูลหวังฟู่ ? แน่นอนทำลายอาณาจักรนักปรุงยาก็เป็นเรื่องดีสำหรับข้าเช่นกัน ไม่มีเรื่องน่าอายที่จะเปิดเผยพวกมัน ในเมื่อทุกคนอยู่ที่นี่ เช่นนั้นก็ให้รู้กันไป ! "
คำกล่าวนี้ทำให้หลายคนเบิกตากว้าง การประกาศจะทำลายตระกูลเซียนก็บ้าบิ่นพอแล้ว แต่ตอนนี้เขากล้าประกาศว่าจะทำลายอาณาจักรนักปรุงยา ! นี้ทำให้ทุกคนคิดว่าหลี่ฉีเย่บ้าไปแล้ว !
" คำกล่าวของเจ้าอยู่เหนือการอภัย จุดจบของเจ้ามีเพียงความตาย ! " บรรพชนนักปรุงยาตระกูลเซียนมองหลี่ฉีเย่ จากนั้นด้วยกลิ่นอายที่น่ากลัวเขาเอ่ย " เด็กน้อยเจ้าจะยอมแพ้ หรือว่าให้ข้าลงมือ ! "
" เอาละหยุดแสดงท่าทีไร้สาระต่อหน้าข้า ข้าไม่ได้ให้ความสำคัญกับเจ้า " หลี่ฉีเย่เอ่ย " วันนี้ ข้าจะอาบใบมีดของข้าและมันเริ่มจากเจ้า ! "
จากนั้นดวงตาของเขาก็ปลดปล่อยเจตนาฆ่าออกมา
" นายน้อย ทำไมต้องใช้มีดหั่นเนื้อเพื่อฆ่าไก่ ? เขาเป็นแค่ตาแก่คนหนึ่ง มันมีความจำเป็นให้นายน้อยต้องลงมือ " ก่อนที่หลี่ฉีเย่ะโจมตี เทียยี่ทันใดนั้นก็เอ่ย " ตัวตนทีต่ำต้อยยินดีจะเปิดทางให้กับนายน้อย ! "
ปีศาจคนนี้ทำให้ทุกคนทั้งหมดประหลาดใจ ก่อนหน้านี้ทุกคนเห็นเพียงเทียยี่เป็นคนขับรถของหลี่ฉีเย่
แต่ตอนนี้เจ้าคนขับรถนี้กล้าที่จะพูดจาใหญ่โตและเรียกบรรพชนว่าตาแก่ - นี้น่าเหลือเชื่อเกินไป บางคนคิดว่าหลี่ฉีเย่หยิ่งโยเพื่อที่จะข่มขู่บรรพชนนักปรุงยา
แม้แต่นายหญิงฉีเยียนก็ยังประหลาดใจที่เห็นเทียยี่ต้องการจะต่อสู้ บรรพชนนักปรุงยาตระกูลเซียนเป็นปรมาจารย์ในตำนาน แต่ตัวตนระดับเทียยี่กับกล้าที่จะสู้กับเขา นี้มันน่าเหลือเชื่อขนาดไหนกัน ?
" ดี ดี ข้าไม่ได้ออกมาเป็นเวลานาน กระทั้งสุนับตัวหนึ่งยังคิดว่าจะรังแกข้าได้ง่ายๆ ! " บรรพชนนักปรุงยาหัวเราะด้วยความโกรธ เขาเกือบจะคลั่งตายเพราะคำพูดของเทียยี่
เขาเป็นบรรพชนที่มีเชื่อเสียงในโลกสมุนไพร ใครบ้างไม่กลัวชื่อเขา ? แต่ตอนนี้กระทั้งปีศาจน้อยตัวหนึ่งก็ยังกล้ามีสู้กับเขา นี้จะไม่ให้เขาโกรธได้ยังไง ?
" ฮ่าฮ่า เพียงแต่ทองคำยุคบรรพชน กล้าที่จะเรียกตัวเองว่าเป็นปรมาจารย์ในตำนาน น่าอับอายจริงๆ " เที่ยยี่เก็บความขี้ขลาดของเขาและก้าวไปด้านพร้อมกับกลิ่นอายที่กดดัน
" ดี ดี หากข้าไม่ทำลายเจ้าวันนี้ ข้าจะไม่ขอเป็นมนุษย์ ! " บรรพชนนักปรุงยาเกือบอาเจียนด้วยความโกรธ ดวงตาของเขากลายเป็นจริงจังและพลังงานในสายเลือดที่ระเบิดออกมา
ด้วยท่าทีใหม่ เทียยี่้ก้มหัวให้หลี่ฉีเย่และเอ่ย " นายน้อย โปรดให้ข้าไปเอาหัวของเจ้าสารเลวนี้มาให้ท่าน ! "
หลี่ฉีเย่โบกมือเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย " ไป ในเมื่อเจ้าต้องการจะมีส่วนร่วม เนื้อชิ้นนี้เป็นของเจ้า ! "
" เดรัจฉาน ตาย ! " เห็นนายและบ่าวตรงหน้าพูดกัน ทำให้บรรพชนเต็มไปด้วยความโกรธ เขาคำรามอย่างดุเดือดและผลักฝ่ามือของเขาไปด้านหน้า ฝ่ามือทั้งห้าที่สามารถบดขยี้ภูเขาพุ่งไปด้านหน้า
" ทักษะที่เล็กกระจ่อย ! " เทียยี่ทันใดนั้นก็หายไปราวกับสายฟ้า ภายในพริบตาไม่มีใครเห็นเขามาปรากฏตัวต่อหน้าบรรพชน
" ปัง ! ปัง ! ปัง ! " ทามกลางความวุ่นวาย บรรพชนถูกเทียยี่โจมตีไปหกครั้ง แม้ว่าบรรพชนจะมีพลังงานคุ้มกันร่างกาย เขาก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง หลังจากเสียงระเบิด เขาถูกทำให้ถอยหลังโดยเทียยี่ ใบหน้าของเขาซีดขาวและหายใจไม่ออก
ไม่ต้องสงสัย เทียยี่ทำให้เขาบาดเจ็บ ทว่ามันไม่ได้ร้ายแรง
การเปลี่ยนแปลงนี้ทำให้ทุกคนตกตะลึง เที่ยยี่ก่อนหน้าเป็นปีศาจที่ไม่มีใครให้ค่า ทุกคนคิดว่าเขาจะถูกบรรพชนถูกโจมตีจนตาย
ทว่าเทียยี่ทำให้บรรพชนบาดเจ็บได้ แน่นอนบางคนคิดว่าบรรพชนประเมินศัตรูต่ำไป แต่มันก็ยังพิสูจน์ว่าเทียยี่นั้นทรงพลัง เขาแน่นอนต้องเป็นบรรพชนเที่ยงธรรม ไม่เช่นนั้นปราศจากอาวุธเขาไม่มีทางทำลายปรมาจารย์ในตำนานได้ !
บรรพชนเที่ยงธรรมกลายเป็นคนขับรถให้กับหลี่ฉีเย่ นี้ทำให้ทุกคนสั่นสะท้าน !
