การกลับกันของสถานการณ์นี้่ทำให้ทุกคนตกตะลึง เมื่อบรรพชนนักปรุงยาตระกูลเซียนหนี ผู้เชียวชาญและศิษย์จากตระกูลเซียนก็ถูกโจมตีอย่างสิ้นหวัง แม้แต่บรรพชนทรงอำนาจของพวกเขายังหนีไป พวกเขาล้วนไม่เหลือความหวังใดๆ
" ต้องการจะหนี ? สายเกินไป " หลี่ฉีเย่แค่นเสียงเมื่อเห็นบรรพชนหนี บทแห่งความตายพุ่งไปคลุมร่างของนกโครงกระดูกและทำให้มันบินอีกครั้ง
ก่อนที่บรรพชนจะไปถึงดินแดนบรรพบุรุษ นกพุ่งไปจับเขาด้วยความเร็ว แม้แต่บรรพชนนักปรุงยาก็ไม่สามารถหลบหนีจากกรงเล็บของมันได้
" อั่ก ! " ก่อนที่เขาจะได้โต้กลับปีกของนกสะบัดลงมา เขาถูกเป่าลงมาจากชั้นฟ้าจนกระแทกกับพื้นดินพร้อมทั้งกระอักเลือด มันสร้างเป็นหลุมเลือดขนาดใหญ่
ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและหลบหนีอีกครั้ง นกนั้นก็โฉมลงมากรงเล็บของมาจับเขาและพาทะยานขึ้นสู่ชั้นฟ้า เขาไม่มีโอกาสได้เคลื่อนไหว ! เมื่อนกจบเขาได้มันก็ผนึกพรสวรรค์ที่แท้จริงทันที
" ม่ายย ! " ผู้รอดชีวิตบางคนของตระกูลเซียนร้องอย่างสิ้นหวัง
ฝูงชนนั้นตกตะลึงอย่างมากกับการปรากฏตัวของนกตัวนี้ ตอนแรกมันฆ่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์และตอนนี้มันกระทั้งจับบรรพชนนักปรุงยา
เพียงแค่โครงกระดูกที่ไม่สมบูรณ์ถึงกับมีพลังขนาดนี้ มันจะทรงอำนาจแค่ไหนยามที่มีชีวิตอยู่ ?
พวกเขานั้นสั่นสะท้านเมื่อเห็นบรรพชนถูกจับอยู่ภายใต้กรงเล็บของนก ส่วนใหญ่ผู้คนคาดเดาว่าบรรพชนนักปรุงยาจะต้องชนะและหลี่ฉีเย่ฝังตรงข้ามจะต้องพ่ายแพ้ ใครจะคาดว่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์จะถูกฆ่า . ตระกูลเซียนล่มสลาย และบรรพชนนักปรุงยาถูกจับ ?
" ข้าไม่เคยไว้ชีวิตเหล่าคนที่กล้าต่อต้านข้า " หลี่ฉีเย่ยิ้มอย่างสบายๆขณะมองบรรพชนนักปรุงยา
" เด็กน้อย...เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้ " บรรพชนนักปรุงยากล่าวหน้าซีด เขารู้ดีว่าเขาอยู่ใกล้ความตายมากแค่ไหน จนถึงตอนนี้เขามักจะเคยแต่คุกคามชีวิตของคนอื่น เด็กน้อยเช่นหลี่ฉีเย่ไม่เคยอยู่ในสายตาของเขา แต่ตอนนี้เขากับโดนเจ้าเด็กน้อยนี้จับตัว !
" เช่นนั้นรึ ? " หลี่ฉีเย่ยิ้ม " เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าจะฆ่าเจ้าเพียงเพราะมีอาณาจักรนักปรุงยาหนุนหลัง ? เจ้าประเมินอาณาจักรนักปรุงยาสูงเกินไป ไม่มีใครในโลกที่ข้าไม่กล้าฆ่า ! "
จิตวิญญาณของบรรพชนสั่นหลังจากได้ยินคำตอบนี้ เขารู้ว่าใกล้จะพบจุดจบแล้ว เขารีบตะโกน " ผู้อาวุโสช่วยข้าด้วย ! "
จากนั้นเขาก็ปลดปล่อยธนูเลือดพุ่งไปยังดินแดนบรรพบุรุษ ด้วยชีวิตของเขากำลังจะตาย บรรพชนใช้ธนูเลือดของเขาเพื่อขอความช่วยเหลือจากผู้อาวุโสในดินแดนบรรพบุรุษ
" ตูม ! " เมื่อธนูเลือดไปตกยังดินแดนบรรพบุรุษแสงสว่างก็ปกคลุมไปทั่วท้องฟ้า แม้ว่าจะอยู่ไม่ไกล แต่ยามเมื่อแสงนี้ปรากฏฝูงชนก็ยังอดไม่ได้ที่จะสั่น
แสงออร่าพร้อมกลิ่นอายอมตะปรากฏ กลิ่นอายที่ทรงพลังนี้ได้สั่นไปทั่วเขตนักปรุงยา และแม้แต่กระทั้งโลกสมุนไพรหิน
ในเวลานี้เชื้อสายจักรพรรดิหลายคนตื่นตระหนกจากกลิ่นอายอมตะ ตระกูลเจี้ยนหลง , ป้อมปราการอสูร และหุบเขากลืนสวรรค์ บรรพชนของพวกเขาตื่นขึ้นจากความวุ่นวายนี้
" เกิดอะไรขึ้น ? " บรรพชนโบราณถูกปลุกให้ตื่นจากการหลับใหล พวกเขาอดไม่ได้ที่จะมองไปยังอาณาจักร
" มีคนโจมตีอาณาจักรนักปรุงยาหรือมีเรื่องร้ายแรงเกิดขี้นกับโลก ? ทำไมบรรพชนหลายคนของอาณาจักรถึงได้ตื่นขึ้น ? " แม้แต่บรรพชนของตระกูลเจี้ยนหลงก็ยังรับรู้ถึงความวุ่นวายนี้
ผู้ฝึกตนในเมืองนักปรุงยาตื่นตระหนก หลายคนก้มกราบลงกับพื้นและไม่สามารถต้านทานใดๆได้
ราวกับว่าสิ่งมีชีวิตโบราณได้ตื่นขึ้นมา กลิ่นอายเหล่านี้ไม่ได้อ่อนแอกว่าการมาถึงของจักรพรรดิอมตะ
คนนับไม่ถ้วนสูญเสียจิตใจจากพลังอันน่ากลัวนี้ สำหรับคนส่วนใหญ่ พลังของอาณาจักรนักปรุงยาเป็นเพียงเรื่องเล่าและข่าวลือ ความจริงสำหรับผู้ฝึกตนโดยเฉพาะรุ่นเยาว์พวกเขาไม่สามารถนึกถึงอำนาจของอาณาจักรได้ บางคนบอกว่าตำนานนั้นกล่าวเกินจริง
แต่ในเวลานี้เมื่อแสงศักดิ์สิทธิ์พุ่งสู่ท้องฟ้าจากดินแดนบรรพบุรุษและมาพร้อมกับกลิ่นอายที่กวาดผ่านสวรรค์ ผู้คนถึงรู้สึกถึงอำนาจที่แท้จริงของอาณาจักร นี้คือพลังที่สั่นคลอนโลกสมุนไพรหิน ! แม้แต่ราชันเทพสวรรค์ก็ต้องก้มกราบลงบนพื้น
นี้ทิ้งความหวาดกลัวไว้ในจิตใจผู้คน แม้ว่าหลายจะไม่เห็นบรรพชนคนใดตื่นขึ้นมาจากดินแดนบรรพบุรุษ แต่กลิ่นอายของเขาเพียงลำพังก็พอแล้วที่จะทำให้ทุกคนหวาดกลัว - แรงกดขี่ที่ทรงอำนาจ
" เชื้อราชวงศ์ยังคงอยู่ , บรรพชนอมตะยังคงอยู่.." เหล่าศิษย์ที่สิ้นหวังไปแล้วของตระกูลเซียนต่างโห่ร้อง
" ฟู่ " ด้วยลมหายใจเดียว สายลมได้พัดผ่าน เทพบรรพชนทรงอำนาจได้ปรากฏขึ้นบนโลก สายลมพุ่งไปด้านหน้าด้วยแรงทะยาน จากนั้นก็กวาดสัตว์พิษทั้งหมดในตระกูลเซียนทิ้งราวกับธุลี
เพียงแค่การกวาดแขนเพียงครั้งเดียวของเขาก็พอแล้วที่จะเป่าสัตว์ทั้งหมดทิ้ง เพียงแค่การลงมือเพียงครั้งเดียวก็พอแล้วที่จะแสดงอำนาจของเทพบรรพชนที่เหนือกว่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ตระกูลหวังฟู่
" ผู้อาวุโส ช่วยข้าด้วย.." บรรพชนนักปรุงยาที่ถูกจับตะโกนอย่างอับอายด้วยเสียงที่ราวกับสุนัข
เมื่อเขากลับมามีชีวิตและทิ้งหินหยดเลือดทั้งหมด เขาบอกกับเหล่าบรรพชนว่าจะมากลั่นสมุนไพรชีวิต แต่ตอนนี้เขาไม่สามารถหลบซ่อนสิ่งต่างๆได้
ด้วยแสงไร้สิ้นสุดในดินแดนบรรพบุรุษ ตัวตนคนหนึ่งปรากฏออกมา กลิ่นอายของเขาราวกับแม่น้ำ กลิ่นอายของเทพบรรพชนปกคลุมไปทั่วทั้งเมือง
กลิ่นอายที่กดขี่นี้อดไม่ได้ที่จะทำให้ผู้คนต้องกราบไหว้
แม้ว่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ยังไม่ทรงอำนาจเท่านี้ มันมีบางอย่างที่ขาดไปหากเทียบกับกลิ่นอายของตัวตนด้านหน้า กลิ่นอายของบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ทำให้ทุกคนสั่น
ทว่ากลิ่นอายของเทพบรรพชนที่แท้จริงนั้นเหนือกว่ามากและทำให้ทุกคนต้องกราบไว้ต่อพวกเขา !
ผู้คนรู้สึกว่าริมฝีปากของพวกเขาแห้ง ขาของพวกเขาสั่น บางคนก้มกราบและพึมพำ " เทพบรรพชนที่แท้จริง..."
แม้แต่คนที่ไม่เคยเห็นเทพบรรพชนมาก่อนก็ยังรู้ว่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ยังห่างไกลหากจะเทียบกับเทพบรรพชนที่แท้จริง
เทพบรรพชนที่แท้จริงไม่จำเป็นจะต้องค่อยให้คนอื่นมายกย่อง การที่บรรพชนศักดิ์สิทธิ์ยอมรับการยกย่องของคนอื่นทำให้เขาขาดคุณสมบัติและไปไม่ถึงเทพบรรพชน
แม้ว่าจะมีหลายคนคาดเดาได้ว่าผู้อาวุโสของอาณาจักรจะเป็นตัวตนระดับนี้ แต่ทั้งเมืองก็ยังเงียบสนิท พวกเขาไม่มีใครกล้าที่จะหายใจแรง
มีเพียงหลี่ฉีเย่ที่ยังคงยิ้มอย่างสบายใจและมองไปยังเงาร่างนั้น
" เด็กน้อย พายุได้จบลงแล้ว ปล่อยศิษย์จากอาณาจักรนักปรุงยาของข้า " ร่างเงานั้นเอ่ย เสียงของเขาโบราณและทรงพลัง
ฝูงชนกลั่นลมหายใจและมองมายังหลี่ฉีเย่ หลายคนคิดว่าเขาจะต้องยอมแพ้หลังจากบรรพชนหลายคนของอาณาจักรตื่นขึ้น
หลี่ฉีเย่ยิ้มอย่างผ่อนคลายและเอ่ย " จบแล้ว ? สำหรับข้ามันพึงจะเริ่ม ยังอีกห่างไกลกว่าทุกอย่างจะจบ "
คำกล่าวของหลี่ฉีเย่ทำให้หลายคนพูดไม่ออก เขาได้ทำลายตระกูลเซียน ฆ่าบรรพชนศักดิ์สิทธิ์ จับบรรพชนนักปรุงยา นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ชื่อเสียงดังไปทั่วโลก เขาเป็นอัจฉริยะที่เทียบได้กับเย่ฉิงเฉินและเหม่นโอนานเพียงข้ามคืน !
ทว่าหลี่ฉีเย่ดูเหมือนจะเหนือไปกว่านั้น เขายังเต็มไปด้วยความก้าวร้าวและยังไม่พอใจ...
